„Morze po kolana” ma w sobie to, co jest najważniejsze w dobrze skonstruowanym komiksie – współgrające ze sobą na każdym poziomie słowo i obraz. Kolorystyka kadrów różni się ze względu na typ przekazywanych treści. Bure, brązowawe barwy są zarezerwowane dla teraźniejszości (okres poza sezonem w nadmorskiej miejscowości), czarno-białe dla często przywoływanych wspomnień, bladoniebieskie wskazują na fantazje po spożyciu alkoholu (w komiksie nazwane są „upiększaniem rzeczywistości”), natomiast dominacja zieleni zapowiada nadchodzący sezon turystyczny (a pewnie i kojarzoną z tym kolorem nadzieję na lepszą przyszłość – nawet jeśli ma to być przyszłość zamykająca się w okresie wakacyjnym). Na wszystkie rysunki, bez względu na przeważające w danym momencie kolory, nałożony jest jakby brudny, zanieczyszczony filtr. Dorzućmy do tego bardzo regularne, płynne, często symetryczne kadrowanie, które odpowiada rytmowi niespiesznej narracji. Od tej reguły znalazłam tylko jeden wyjątek, rzecz jasna usprawiedliwiony treścią, łamiący ustalone tempo – dzięki czemu komiks zyskuje swoisty poetycki sznyt.

Wszystko to koresponduje z odpowiednio ukształtowaną warstwą słowną – w komiksie więcej jest ramek z narracją niż dymków z dialogami. Co więcej, narracja ta prowadzona jest krótkimi, celnymi, sprawozdawczymi zdaniami z perspektywy głównego bohatera, niedoszłego polonisty Mariana, człowieka o wyraźnie refleksyjnej osobowości (choć może trochę chowanej przed światem). Marian opowiada nam o tym, co zna, czyli – jak to się ładnie mówi, żeby nie mówić, że o niczym – o życiu. Jeśli nie chcemy powtarzać użytych już wcześniej wyrażeń (typu „nadmorska miejscowość poza sezonem”, „nuda”, „apatia”) ani dorzucać podobnych, mocno z nimi związanych (typu „brak perspektyw”, „samo życie”), trudno opowiedzieć coś więcej o treści „Morza po kolana”. Ale tak najprawdopodobniej miało być – bez wyraźnej puenty, bez nadmiernej głębi. Ostatecznie jest to opowieść o miejscu i ludziach zanurzonych po kolana w morzu zwanym życiem: całkiem płytko, ale wystarczająco głęboko, by musieć brnąć przez nie z dużą trudnością.

Cała recenzja do przeczytania na: http://zcyklu.pl/na-czasie/505/Zycie-po-kolana.

„Morze po kolana” ma w sobie to, co jest najważniejsze w dobrze skonstruowanym komiksie – współgrające ze sobą na każdym poziomie słowo i obraz. Kolorystyka kadrów różni się ze względu na typ przekazywanych treści. Bure, brązowawe barwy są zarezerwowane dla teraźniejszości (okres poza sezonem w nadmorskiej miejscowości), czarno-białe dla często przywoływanych wspomnień,...