Podobno każdy tekst i tak sam się dekonstruuje, ale autor nie musi mu w tym pomagać. Rymkiewicz w "Wieszaniu" natomiast pomaga i jest z siebie zadowolony, chociaż odcień jego zadowolenia jest bardziej ciemny niż pogodny. Czarny humor "Wieszania" zawiera się nie tylko w zbeletryzowanych opisach historycznych wydarzeń - jak rozrywanie rosyjskiego oficera na strzępy przez spontanicznych i żądnych krwi Warszawiaków, którzy potem chowają sobie jego pozostałości, łącznie ze złotymi guzikami, do kieszeni i wracają do swoich spraw, na widok czego z okna przyglądający się scenie król Poniatowski zaczyna w panice biegać po pałacu i krzyczeć "trzymam z narodem, bijcie, zabijajcie tyranów naszych", czemu Rymkiewicz nadaje kształt nawet bardziej groteskowy - ale też i przede wszystkim wynika z akcentowania logicznych sprzeczności "Wieszania"; np. w jednym z rozdziałów podaje Rymkiewicz w wątpliwość prawomocność historiografii jako nauki mogącej docierać do faktów (ze wglądu na stronniczość i wybiórczość źródeł), czyli jej sensowność, a przy tej okazji, czego czytelnik nie powinien nie zauważyć, również swoje wcześniejsze, żmudne, wielostronicowe i całkowicie niebeletrystyczne obliczanie liczby dukatów wypłaconych Poniatowskiemu przez Katarzynę (czy było ich 20000, czy 30000? a może 55000?). Jeżeli historiografia wg Rymkiewicza nie ma sensu, to po co sam ją uprawia? Wisielczość "Wieszania" polega na tym, że ta książka otwarcie sama sobie odbiera sens.

Rymkiewicz jednak nie poddaje się rezygnacji i znajduje wyjście z impasu. W jednym miejscu wspomina mimochodem o pięknej i młodej czytelniczce, która być może właśnie go czyta z wypiekami na twarzy, w czym znajduje nadzieję, radość i motywacje. A więc: - w duchu Lebensphilosophie - chociaż nieuniknione jest rozdarcie, z fragmentów nigdy nie układa się całość, a parousia prawdy ciągle się odwleka, to jest jeszcze głód erotycznych przeżyć i stanowi on do pisania wystarczający powód.

Ogólnie, ze swoją ironią, autorefleksyjnością, irracjonalizmem, mieszaniem gatunków, zdezintegrowaniem i mizantropijnym sarkazmem jest to udana książka postmodernistyczna.

Podobno każdy tekst i tak sam się dekonstruuje, ale autor nie musi mu w tym pomagać. Rymkiewicz w "Wieszaniu" natomiast pomaga i jest z siebie zadowolony, chociaż odcień jego zadowolenia jest bardziej ciemny niż pogodny. Czarny humor "Wieszania" zawiera się nie tylko w zbeletryzowanych opisach historycznych wydarzeń - jak rozrywanie rosyjskiego oficera na strzępy przez...