Mój Boże... Zawsze staram się po przeczytaniu lektury w jakiś sposób przekonać się do danej książki. Przebrnęłam przez te wszystkie często nudne, obowiązujące mnie lektury, by po pewnym czasie docenić ich znaczenie i opisaną historię. To prawda, mało jest pozycji w szkolnym programie nauczania, które naprawdę mnie zainteresowały.

Jeżeli chodzi o "Granicę", to przyznaję, że próbowałam, próbowałam, bardzo próbowałam się do niej przekonać, ale niestety... O ile podobała mi się postać Zenona, Elżbieta była dla mnie obojętna, to Justyna irytowała mnie na każdym kroku.

W książce jest parę mądrych, życiowych, przykrych cytatów. Długo myślałam nad scenami opisującymi starość ludzi. To były dla mnie bardzo ciężkie fragmenty (jednak myślę, że mimo wszystko pożyteczne). Te parę stron były niewątpliwym plusem "Granicy".

Podsumowując, miałam nadzieję, że przeczytam coś dobrego (po "Cudzoziemce" byłam przychylnie nastawiona do wszelkiego rodzaju lektur nawiązujących do psychologii człowieka, jego psychiki itp.), jednak się zawiodłam. Co jeszcze mogę napisać? - W moim osobistym rankingu Justynka B. zdobywa pierwsze miejsce najbardziej irytującej bohaterki wszech czasów. Jej historia jest smutna i nikomu nie życzę takiego losu, ale jeżeli chodzi o jej postać, zachowanie, itp., dla mnie była to istna tragedia.

Mój Boże... Zawsze staram się po przeczytaniu lektury w jakiś sposób przekonać się do danej książki. Przebrnęłam przez te wszystkie często nudne, obowiązujące mnie lektury, by po pewnym czasie docenić ich znaczenie i opisaną historię. To prawda, mało jest pozycji w szkolnym programie nauczania, które naprawdę mnie zainteresowały.

Jeżeli chodzi o "Granicę", to przyznaję,...