Gdzie tak właściwie pojawia się granica? Ta moralna, jakże osobista, niezwykle spersonalizowana. Może Zenon Ziembiewicz wcale takowej nie miał? Liczne romanse, zdrady, zlecenie aborcji zakochanej w nim kobiecie, bierność wobec śmiertelnych zamieszek wśród robotników podczas swojej prezydentury. Tak, ją również wykorzystywał jedynie do budowania własnej pozycji i szeroko rozumianego respektu pośród tych "mniej i bardziej" ważnych osobistości. Chciał zerwać z determinizmem, wydawało mu się, że nie był przecież pod żadnym względem podobny do swojego ojca, a w dorosłym życiu będzie kierował się wyznaczonymi ideałami. Okazuje się jednak, że pewne wzorce zachowań, wpajane od najmłodszych lat, nie zostaną nigdy całkowicie wyplewione. Widoczne jest to jednak nie tylko u naszego bohatera, lecz także u Elżbiety, z biegiem czasu coraz bardziej upodabniającej się do swojej ciotki.
Wydawać by się mogło, że powieść Nałkowskiej to obraz konwenansów i zawiłości trójkąta miłosnego, do którego czarujący, ale jakże bezczelny i infantylny młody mężczyzna wciąga dwie skrajnie różne kobiety. Historia ta ma jednak dużo głębszy wydźwięk, jest to swoisty biogram ludzkiej psychiki, tego, jak duży wpływ dzieciństwo ma na późniejsze relacje z innymi, jak i również z samym sobą. Mimo swojej zniechęcającej pozycji w kanonie lektur jest to książka naprawdę dobra, pierwsza w polskiej literaturze poruszająca problem dotychczas pomijany. Do przeczytania, obowiązkowo.

Gdzie tak właściwie pojawia się granica? Ta moralna, jakże osobista, niezwykle spersonalizowana. Może Zenon Ziembiewicz wcale takowej nie miał? Liczne romanse, zdrady, zlecenie aborcji zakochanej w nim kobiecie, bierność wobec śmiertelnych zamieszek wśród robotników podczas swojej prezydentury. Tak, ją również wykorzystywał jedynie do budowania własnej pozycji i szeroko...