To była moja pierwsza książka Waldemara Łysiaka przeczytana w całości. Bałam się zawieść, bo dużo sobie po tym pierwszym spotkaniu obiecywałam. Właściwie nie wiedziałam, czego się spodziewać, ale na pewno nie chciałam, żeby "Cena" strąciła poprzeczkę, którą zawiesiłam naprawdę wysoko.

Sięgnęłam, jak widać, po tę książkę z obawą, ale jednocześnie z wewnętrznym przekonaniem, że będzie dobrze.

Już od samego początku Łysiak zachwycił mnie misternością tekstu. Po włosku "cena" to wieczerza, zaś "Cena" - Ostatnia Wieczerza. Czytając dalej, widzimy coraz to jaskrawsze odwołania do Ostatniej Wieczerzy. Chociaż przecież Łysiak niczego nie mówi wprost. On pozwala nam domyślać się - co może być i wielką zaletą, i wielką wadą. Autor "Ceny" uczynił z tego wielką zaletę książki.

Jest ona właściwie powieścią dialogową, a nie czystym dramatem. Takie określenie gatunku pasuje bardzo. Bowiem patrząc na to z innej strony niż cechy zapisu i tekstu - cała akcja jest to dialog między trzynastoma ludźmi. Każdy z bohaterów bierze udział w posiedzeniu, rozmawiając z innymi, a jednocześnie mierząc się z własnymi lękami, odgrodzony od pozostałych uczestników posiedzenia barierą własnego ego.

Cała akcja rozgrywa się w jednym pomieszczeniu, co dowodzi mistrzostwa autora. Nie odwołuje się on do zabiegów upiększających scenografię, do opisów miejsc, by tym samym ukryć jakieś drobne niedoskonałości tworzonych postaci. Na bohaterów pada jakby jaskrawe światło, które sprawia, że na jaw wychodzą wszystkie sprawy, które oni chcieliby ukryć. Pokój, w którym odbywa się narada, staje się więzieniem, klatką. Sytuacja jest bez wyjścia - każdy zapłaci cenę za to, co się stało tej nocy...

"Cena" jest wybitnym thrillerem, jednocześnie będącym powieścią psychologiczną. Łysiak jako artysta pióra czaruje nas i trzyma w napięciu do ostatniej strony - aż do rozwiązania, lecz z pewnością nie zakończenia konfliktu.

Polecam wszystkim, którzy kręcą nosem na nazwisko "Łysiak", ale także tym, których pasjonuje jego życie i twórczość. "Lektura to gorzka, ale które lekarstwo ma miły smak?"* - możemy zapytać wraz z dziennikarką Anną Popek.

A na koniec westchnąć, podsumowując jakże trafnie: "Jak to dobrze, że mamy Łysiaka!**".



---
* Recenzja Anny Popek z "Tygodnika Solidarność" nr 5/2000, cyt. za: Andrzej Frukacz, "Przedmowa", w: Waldemar Łysiak, "Cena", wyd. Exlibris, 2000, str. 5.
** Tamże.

To była moja pierwsza książka Waldemara Łysiaka przeczytana w całości. Bałam się zawieść, bo dużo sobie po tym pierwszym spotkaniu obiecywałam. Właściwie nie wiedziałam, czego się spodziewać, ale na pewno nie chciałam, żeby "Cena" strąciła poprzeczkę, którą zawiesiłam naprawdę wysoko.

Sięgnęłam, jak widać, po tę książkę z obawą, ale jednocześnie z wewnętrznym przekonaniem,...