Trudno nie być wzruszonym przy lekturze tej pięknej książki. Autorka podjęła się niełatwego zdania przywrócenia godności osobom urodzonym z zespołem Downa. Jak wiele zrozumienia dla tych ludzi zawiera się choćby w określeniu "muminki", które zastępuje sztywne terminy medyczne.
Rodzice Myszki, która urodziła się z ciężką postacią mongolizmu, Adam i Ewa zajmują odmienne stanowiska: on chce oddać dziecko do specjalistycznego zakładu, ona wbrew wszelkim przeciwnościom pragnie zatrzymać je przy sobie i wychować.
Autorka pragnie wejść głęboko w świat wewnętrzny bohaterki i moim zdaniem w pewnym stopniu przedobrzyła nieco. Albowiem obdarzając Myszkę nadwrażliwością poetki-mistyczki, w co mnie osobiście jest trudno uwierzyć, posłużyła się głównie własną wyobraźnią, nie faktycznym doświadczeniem. Rozumiem intencje Terakowskiej, które są czyste i szlachetne, ale pamiętajmy, że zespół Downa wiąże się niestety z jakąś formą upośledzenia umysłowego, co pociąga za sobą całą masę ograniczeń w rozwoju intelektualnym i emocjonalnym. Z drugiej strony chce się przytaknąć takiej postawie pisarki, bo jest ona głęboko ludzka i nacechowana wrażliwością na problem cierpienia.
Pozostając zatem w zgodzie z samym sobą, ze spokojem daję tej książce 8 gwiazdek i polecam ją tym wszystkim, którym nieobce jest współczucie dlatego co inne, słabe i odtrącone.

Trudno nie być wzruszonym przy lekturze tej pięknej książki. Autorka podjęła się niełatwego zdania przywrócenia godności osobom urodzonym z zespołem Downa. Jak wiele zrozumienia dla tych ludzi zawiera się choćby w określeniu "muminki", które zastępuje sztywne terminy medyczne.
Rodzice Myszki, która urodziła się z ciężką postacią mongolizmu, Adam i Ewa zajmują odmienne...