Powieść „Wróżbę” Agneta Pleijel tworzy w oparciu o własne wspomnienia z dzieciństwa i dojrzewania. Narracja prowadzona jest w trzeciej i pierwszej osobie. Fabułę tworzą wydarzenia najlepiej zapamiętane z okresu dzieciństwa bohaterki Nety. Stopniowo Agneta Pleijel wpisuje w nie emocje: wstyd, tęsknotę, miłość, lęk przed odrzuceniem, brak poczucia bezpieczeństwa, samotność. Wraz z dorastaniem zarówno wydarzenia i emocje Nety stają się wyraźne, mocne, co powoduje, że bohaterka wypowiada się coraz częściej w pierwszej osobie.
Dla Agnety Pleijel napisanie „Wróżby” jest formą autoterapii. Dzięki niej autorka dociera do wypartych, trudnych wydarzeń rodzinnych, przeżywa je jeszcze raz, by móc określić siebie, dotrzeć do swojej tożsamość z okresu dzieciństwa, która intensywnie wpływa na jej dorosłość.
Powieść „Wróżba” to również poszukiwanie, zadawanie pytań o Boga, miłość, prawdę. Istotną postacią w powieści jest ciotka bohaterki Ricky. To jej dotyczy tytułowa wróżba. Ciotka staje się ważną osobą dla Nety w obliczu konfliktu między rodzicami. To jej słowa dotyczące Boga, miłości należą do prawd, które wzmacniają, kształtują jej indywidualność. Śmieć Ricky ma wymiar symboliczny, staje się granicą zamykającą czas dzieciństwa i dojrzewania Nety, i otwierającą przed nią dorosłość.

Powieść „Wróżbę” Agneta Pleijel tworzy w oparciu o własne wspomnienia z dzieciństwa i dojrzewania. Narracja prowadzona jest w trzeciej i pierwszej osobie. Fabułę tworzą wydarzenia najlepiej zapamiętane z okresu dzieciństwa bohaterki Nety. Stopniowo Agneta Pleijel wpisuje w nie emocje: wstyd, tęsknotę, miłość, lęk przed odrzuceniem, brak poczucia bezpieczeństwa, samotność....