Powieść to długa i momentami ma słabsze tempo. Ale świetnie pokazuje budowanie dobrobytu przez mieszkańców Trynidadu pochodzenia induskiego, potomków robotników indyjskich sprowadzonych w okresie kolonializmu brytyjskiego do pracy na plantacjach trzciny cukrowej. Pokazuje pracowitość lokalnych Indusów, ich spryt i powolne, ale systematyczne i bezkompromisowe wspinanie się po drabinie awansu społecznego.

Powieść to długa i momentami ma słabsze tempo. Ale świetnie pokazuje budowanie dobrobytu przez mieszkańców Trynidadu pochodzenia induskiego, potomków robotników indyjskich sprowadzonych w okresie kolonializmu brytyjskiego do pracy na plantacjach trzciny cukrowej. Pokazuje pracowitość lokalnych Indusów, ich spryt i powolne, ale systematyczne i bezkompromisowe wspinanie się...

Powieścidło jest długie, przegadane, niewciągające i do tego stopnia schematyczne, że w zasadzie po 200 stronach można sobie odpuścić - ciąg dalszy książki jest po prostu tak samo nudny i powtarzalny.

Historia pana Biswasa, zaprezentowana w aż dwóch tomach, nie intryguje nawet jako sposób na przedstawienie, jakże egzotycznego dla nas, życia hinduskich Trynidadczyków.

Generalnie trzeba się nieźle namęczyć, by dotrwać do samego końca.

Powieścidło jest długie, przegadane, niewciągające i do tego stopnia schematyczne, że w zasadzie po 200 stronach można sobie odpuścić - ciąg dalszy książki jest po prostu tak samo nudny i powtarzalny.

Historia pana Biswasa, zaprezentowana w aż dwóch tomach, nie intryguje nawet jako sposób na przedstawienie, jakże egzotycznego dla nas, życia hinduskich...

Czytając tę książkę zastanawiałem się, czy Mohun Biswass jest typem sterowanego przez rodzinę żony safanduły - jak Felicjan Dulski, czy też raczej bardziej stoikiem, który nie chce się w nic angażować marząc tylko o własnym domu, bez gromady obcych ludzi?

Na pewno Mohun jest outsiderem. Biedny, z mniejszości hinduskiej na Trynidadzie, w dodatku osaczony przez rodzinę żony. Trudno tu o wybicie się na niezależność. A mimo to Mohun walczy, czyta Marka Aureliusza, buduje kolejne domy i stara się za wszelką cenę być "ponad tym wszystkim".

I chociaż widzimy tego safandułowatego filozofa jak ponosi kolejne porażki życiowe, to trudno go nie darzyć sympatią. Sam złapałem się na myśli: ciekawe, czy mu się uda zdobyć dom? Czy mu się udało? Przekonajcie się sami, bo warto.

Czytając tę książkę zastanawiałem się, czy Mohun Biswass jest typem sterowanego przez rodzinę żony safanduły - jak Felicjan Dulski, czy też raczej bardziej stoikiem, który nie chce się w nic angażować marząc tylko o własnym domu, bez gromady obcych ludzi?

Na pewno Mohun jest outsiderem. Biedny, z mniejszości hinduskiej na Trynidadzie, w dodatku osaczony przez rodzinę...