Mam zagwozdke. Murakami to pisarz bardzo specyficzny. Artysta słowa. On nie pisze, tylko maluje obrazy przed naszymi oczami za pomoca słów. Niezwykłość plastycznego opisu miesza się tutaj z doskonałą kreacją swoich bohaterów. Nie są oni tylko kolejnymi przewijajacymi sie postaciami, ale to ludzie z krwi i kosci. A do tego niebanalnie prowadzona narracja, jakby autor stał zaraz tutaj obok mnie i opowiadal jakas dziwaczna i pokrecona opowiesc.

Ale niestety nie wszystko jest idealne. Powiesc ma bardzo melancholijny klimat. Plynie niczym rzeka. Niewiele jest tutaj miejsca na przejmujaca fabule, niezapomniane wydarzenia albo wielkie tajemnice. Ja, jako czytelnik, postawiony zostalem w roli obserwatora. Czytam i patrze na to wszystko, przedstawione w bardzo jednostajny sposob. Nie ma tutaj czasu na zrywy, przspieszenie akcji, bowiem w kazde zdanie wpakowane zostalo tyle emocji, ze na nic innego juz nie wystarczylo miejsca. Jednym sie to bardzo spodoba, innym pewnie mniej, ja natomiast stwierdzam ze to nie jest do konca moja estetyka.

Naszla mnie jednak pewna refleksja, po skonczonej lekturze. Że kazdy z nas jest Frankensteinem. Ma w sobie cos z Watanabe, z Naoko, Reiko, czy też Nagisawy. Nawet jakas czesc Komandosa drzemie w kazdy z nas. Ciężko utozsamic sie z jedna postacia, bo kazda z nich posiada jakies cechy, ktore dobrze opisuja mnie samego. I moze o to w tym wszystkim chodzilo Murakamiemu?

Mam zagwozdke. Murakami to pisarz bardzo specyficzny. Artysta słowa. On nie pisze, tylko maluje obrazy przed naszymi oczami za pomoca słów. Niezwykłość plastycznego opisu miesza się tutaj z doskonałą kreacją swoich bohaterów. Nie są oni tylko kolejnymi przewijajacymi sie postaciami, ale to ludzie z krwi i kosci. A do tego niebanalnie prowadzona narracja, jakby autor stał...