Książka zaczyna się od: "Kiedy wszystko zostało powiedziane i zrobione, zabicie matki wydaje się proste."

Helen Knightly zabija swoją matkę Claire- 88-letnią wdowę cierpiącą na zaawansowaną demencję starczą. A później czytamy o kolejnych kilku dniach po tym zabójstwie, przeplataną wspomnieniami z piekła, jakim było dorastanie Helen. Piekło zgotowała jej matka - toksyczna do granic możliwości, chora psychicznie, terroryzująca i maltretująca psychicznie swoje dziecko i męża. Dowiadujemy się o jej ciężkim dzieciństwie, o dramacie związanym z utratą ojca, wcześniejszych problemach zdrowotnych matki. Całość układa się w specyficzną mozaikę wzajemnych relacji nienawiści i zmęczenia. Helen jest także matką dwóch wspaniałych córek, a jednocześnie jedynym dzieckiem Claire. Kobieta funkcjonuje tylko dzięki pomocy sąsiadów i opiece córki. Helen nie do końca radzi sobie z matką i nagle, kiedy stara się umyć ją z nieczystości, coś w niej pęka i dusi kobietę. Zrozpaczona i zagubiona, stara się uniknąć konsekwencji swojego czynu.

Czy zabicie osoby, która wydała nas na świat, może w jakikolwiek sposób zostać usprawiedliwione? Czy wiek kobiety i jej stan psychofizyczny również można uznać za wymówkę? Z drugiej strony warto zastanowić się, kto tak naprawdę jest tu oprawcą. Czy Clair była ofiarą pastwiącej się nad nią córki, czy może wręcz przeciwnie? Poznając najważniejsze zdarzenia z życia Helen, zaczynamy coraz lepiej rozumieć sytuację, w której znalazła się bohaterka. Pewne rzeczy zdają się być nieuniknione. Jej praca, wybory, związki zdają się być tak zwyczajne, tak typowe, że punkt wyjścia powieści – zabójstwo własnej matki – przeraża. Ale czy na pewno? Czy Helen umknie wymiarowi sprawiedliwości? Czy jej zbrodnia wyjdzie na światło dzienne, czy może wszystko pozostanie mroczną rodzinną tajemnicą?

Książka skłania do refleksji nad oddaniem, wzajemnymi relacjami rodzinnymi, granicami rodzicielskiego poświęcenia, jak również nad tym, w którym miejscu kończy się dziecięce oddanie. Czytając książkę, w pewnym momencie, nie byłam pewna, czy mój początkowy osąd bohaterki jest słuszny. „Córeczka” to skomplikowany dramat psychologiczny. To książka z tych, których czytanie prawie fizycznie boli, ale jednocześnie nie pozwalają się oderwać.

Książka zaczyna się od: "Kiedy wszystko zostało powiedziane i zrobione, zabicie matki wydaje się proste."

Helen Knightly zabija swoją matkę Claire- 88-letnią wdowę cierpiącą na zaawansowaną demencję starczą. A później czytamy o kolejnych kilku dniach po tym zabójstwie, przeplataną wspomnieniami z piekła, jakim było dorastanie Helen. Piekło zgotowała jej matka - toksyczna...