No nie dałam rady, męczyłam z dwa miesiące, dobrnęłam do połowy i nie, nie będę tracić czasu. Zaczęło się w miarę przyzwoicie, napięcie było, kobieta zamordowała matkę. A potem nic, jeździć, chodzi z kąta w kąt, przywołuje dziwne wspomnienia. Wniosek mój po tej połowie książki jest jest. Niektórzy nie powinni mieć dzieci. Z chorego dorosłego, "powstaje" chore dziecko, które ma zaburzoną całą wizję świata. Może ta książka ma głębsze przesłanie, ale zwyczajnie nie mam natchnienia do jej czytania.

No nie dałam rady, męczyłam z dwa miesiące, dobrnęłam do połowy i nie, nie będę tracić czasu. Zaczęło się w miarę przyzwoicie, napięcie było, kobieta zamordowała matkę. A potem nic, jeździć, chodzi z kąta w kąt, przywołuje dziwne wspomnienia. Wniosek mój po tej połowie książki jest jest. Niektórzy nie powinni mieć dzieci. Z chorego dorosłego, "powstaje" chore dziecko,...

#847 - Córeczka - Alice Sebold - Wydawnictwo Albatros
#407/52/2021

Książka ma 368 stron. Swoją premierę w tym wydaniu miała dnia 01.11.2009 roku..

Helen zabija z premedytacją swoją matkę, która cierpiała na demencję starczą. Jako narratorka książki, opowiada nam o tym ze szczegółami.

Bohaterka cofa się do swoich młodzieńczych lat, by opowiedzieć nam o relacjach panujących w jej rodzinie.

Autorka książki pokazuje nam w ten sposób, jak wydarzenia z dzieciństwa wpływają na nasze późniejsze, dorosłe życie.

Ciekawy jest tutaj rys psychologiczny głównej bohaterki.

https://www.facebook.com/zaczytanaeliza/photos/a.1656801191286441/2782598712040011/

#847 - Córeczka - Alice Sebold - Wydawnictwo Albatros
#407/52/2021

Książka ma 368 stron. Swoją premierę w tym wydaniu miała dnia 01.11.2009 roku..

Helen zabija z premedytacją swoją matkę, która cierpiała na demencję starczą. Jako narratorka książki, opowiada nam o tym ze szczegółami.

Bohaterka cofa się do swoich młodzieńczych lat, by opowiedzieć nam o relacjach...

Szczerze pisząc, tylko zaczęłam czytać. W połowie książki, stwierdziłam , że szkoda czasu. Są ciekawsze, pozycje.

Szczerze pisząc, tylko zaczęłam czytać. W połowie książki, stwierdziłam , że szkoda czasu. Są ciekawsze, pozycje.

Powieść traktuje o bardzo ciężkim temacie starzenia się naszych rodziców i o tym,jak w tym czasie się zachowamy. Czy będziemy się nimi opiekować do końca czy jednak nas to przerośnie? Dość szybko się czyta.

Powieść traktuje o bardzo ciężkim temacie starzenia się naszych rodziców i o tym,jak w tym czasie się zachowamy. Czy będziemy się nimi opiekować do końca czy jednak nas to przerośnie? Dość szybko się czyta.

Punktem wyjścia jest zabójstwo starej matki, zupełnie nie do przyjęcia w mentalności zdrowo myślącego człowieka, ale to w jaki sposób autorka psychologicznie umotywowała to zdarzenie zrobiło na mnie ogromnie wrażenie. Tytuł "Córeczka" najpierw odebrałam jako określenie negatywne wyrodnej córki, po przeczytaniu książki uznałam że córeczka bardzo kochała swoją matkę.Jak silną psychicznie musiała być ta kobieta, skoro na swoje barki bierze odpowiedzialność za chorą psychicznie matkę i być może chorego ojca. Opowieść mroczna, przygnębiająca, ale właściwie zachwyciła mnie głębią więzi rodzinnych.

Punktem wyjścia jest zabójstwo starej matki, zupełnie nie do przyjęcia w mentalności zdrowo myślącego człowieka, ale to w jaki sposób autorka psychologicznie umotywowała to zdarzenie zrobiło na mnie ogromnie wrażenie. Tytuł "Córeczka" najpierw odebrałam jako określenie negatywne wyrodnej córki, po przeczytaniu książki uznałam że córeczka bardzo kochała swoją matkę.Jak...

Helen Knightly zabija z premedytacją swoją matkę, która cierpi na demencję starczą. Dokonuje tej przeraźliwej zbrodni i jako narratorka książki opowiada nam o tym niemalże w szczegółach. Jednocześnie cofa się do swojego dzieciństwa, do okresu, kiedy była nastolatką, opowiada o relacjach między poszczególnymi członkami jej rodziny. Wszystko to relacjonuje bardzo obszernie. Czasami miałam wrażenie, że w tej powieści to przeszłość gra pierwsze skrzypce, a nie teraźniejszość i popełniona zbrodnia, która przecież winna być głównym wątkiem książki.
Mem jednak świadomość, że to mógł być zamierzony zabieg literacki, który zastosowała pisarka. Tym samym chciała pokazać, jak mocno to, co przeżyliśmy kiedyś, może wpłynąć na dalsze nasze decyzje podejmowane w życiu.
Książka sama w sobie była nudna, ale zainteresował mnie w niej właśnie rys psychologiczny postaci, na który pisarka położyła nacisk.
To nie jest typowy kryminał. Ja raczej określiłabym tę książkę jako dramat psychologiczny.
I jeśli w tej kategorii będziemy o tej pozycji myśleć, to serdecznie ją polecam.

Helen Knightly zabija z premedytacją swoją matkę, która cierpi na demencję starczą. Dokonuje tej przeraźliwej zbrodni i jako narratorka książki opowiada nam o tym niemalże w szczegółach. Jednocześnie cofa się do swojego dzieciństwa, do okresu, kiedy była nastolatką, opowiada o relacjach między poszczególnymi członkami jej rodziny. Wszystko to relacjonuje bardzo obszernie....

Mam dość mieszane uczucia co do tej pozycji . Jednak skłaniam się , jak widzę , większość opiniujących do oceny bardzo słabej . Bynajmniej nie chodzi mi o to co zrobiła Helen , a co dokładnie jest podane w opisie i co dzieje się na samym początku książki . Chodzi mi o sposób pisania o tym . Właściwie to , poza samym faktem zabicia matki , niczego więcej w tej książce nie ma . Owszm Helen jako narratorka później wraca do swojego życia z przed . Opowiada o swoim dzieciństwie , o relacjach z rodzicami . Z matką , ówczesną pięknością i modelką reklamującą damską bieliznę , z ojcem który był '' słaby psychicznie '' i co jakiś czas lądował na podleczenie w psychiatryku , czytamy też o jej mężu , a raczej byłym mężu , gdyż rozwiodła się z nim ponad dwadzieścia lat temu . O jej obydwóch córkach , które po rozwodzie '' podzieliły się '' rodzicami . O jej pracy jako pozujący model w szkole rysunku artystycznego . Nie przeczę to wszystko jest ciekawe , życie w takiej rodzinie itd. dużo się działo w życiu już 49 - letniej Helen .Jednak to wszystko jest opowiedziane w taki sposób , że aż się płakać chce , nie , nie ze wzruszenia raczej z beznadziejności . Ta opowieść Helen jest tak mdła , że aż robi się niedobrze . Zero emocji , wszystko płaskie i bez wyrazu , po prostu nudne , nie drgnęła żadna moja emocjonalna struna . Jakbym słuchała drewnianej kukły czytającej wiadomości . Właściwie to sam opis mówi już wszystko , a tą resztę zawartą na ponad trzystu stronach doskonale w telegraficznym skrócie opisała czytelniczka Grażyna w jednym zdaniu '' Straszna, wszyscy chorzy....''. Nic dodać , nic ująć , no może jeszcze tylko to że nie polecam

Mam dość mieszane uczucia co do tej pozycji . Jednak skłaniam się , jak widzę , większość opiniujących do oceny bardzo słabej . Bynajmniej nie chodzi mi o to co zrobiła Helen , a co dokładnie jest podane w opisie i co dzieje się na samym początku książki . Chodzi mi o sposób pisania o tym . Właściwie to , poza samym faktem zabicia matki , niczego więcej w tej książce nie ma...

jak dramat...

jak dramat...

Ciężka, dziwna, skomplikowana. Ledwo udało mi się przez nią przebrnąć (podchodziłam do niej kilkanaście razy, a że nie lubię zostawiać nieprzeczytanych książek to ją wymęczyłam do końca). Opisuje naprawdę skompliowane i toksyczne relacje między matką a córką. Między żoną a mężem.
Polecam tylko jak już naprawdę nie ma co czytać.. a zawsze jest coś innego, na co warto przeznaczyć czas.

Ciężka, dziwna, skomplikowana. Ledwo udało mi się przez nią przebrnąć (podchodziłam do niej kilkanaście razy, a że nie lubię zostawiać nieprzeczytanych książek to ją wymęczyłam do końca). Opisuje naprawdę skompliowane i toksyczne relacje między matką a córką. Między żoną a mężem.
Polecam tylko jak już naprawdę nie ma co czytać.. a zawsze jest coś innego, na co warto...

Księżkę tę czyta się z zapartym tchem. Bardzo ciekawy, choć powszechni motyw przewodni. Pozycja skłania czytelnika do zastanowienie się jak dużo jesteśmy w stanie znieść dla najbliższych- bardzo proste a zarazem dające do myślenia opisy. Stosunek córki do chorej matki- w prosty sposób autor przekazał jak wiele trzeba poświęcić, żeby móc się opiekować chorą osobą i gdzie są tego wszytkiego granice.

Księżkę tę czyta się z zapartym tchem. Bardzo ciekawy, choć powszechni motyw przewodni. Pozycja skłania czytelnika do zastanowienie się jak dużo jesteśmy w stanie znieść dla najbliższych- bardzo proste a zarazem dające do myślenia opisy. Stosunek córki do chorej matki- w prosty sposób autor przekazał jak wiele trzeba poświęcić, żeby móc się opiekować chorą osobą i gdzie są...