Pisanie recenzji, jest jak pisanie nekrologów: książka żyła, doczytałem ją do końca...no, tak, tak, w sumie to dobra z niej była książka...bo ja tak mówię...



Nie porzuciłem czytania Możliwości wyspy, bo szybko zacząłem zazdrościć życia głównemu bohaterowi. Żałosne...Mógłbym skasować wcześniejszą linijkę i napisać coś o możliwości identyfikowania się czytelnika z bohaterem, albo, że był ciekawy, albo, kim był - że był współczesnym błaznem, showmanem intelektualistą. W tym momencie mógłbym już skasować akapit.



W książce szybko przywołany zostaje Blaise Pascal. Wspaniale! Zważywszy, że zacząłem czytać Możliwość wyspy, bo nie umiałem przebrnąć przez Myśli... Im dalej w książkę, tym grono wywoływanych filozofów i moralistów rośnie. I powieściopisarzy. I rolę zaczyna grać myśl naukowa obecnej doby... Myśl naukowa obecnej doby? W sensie – pogląd na człowieka w oparciu o zdobycze neuropsychologii i genetyki.



Wątek miłosny. Ach. No, ok – Ach ! Wykrzyknik może sobie zostać. Był szczery, tzn. moje odczucia w czasie czytania o zakochaniu się Daniela w Izabel – były to bardzo ciepłe odczucia. Podobała mi się ta historia – facet poznaje kobietę i dobrze mu z nią. Radość, której wcześniej nie było, aż pojawił się ktoś... A potem Houellebecq pisze tak, że ciepło odczuć ustaje. Albo raczej – droga do niego zostaje zagrodzona.



Więc jednak silę się, żeby nie zepsuć stwarzanego wrażenia, że dobra to była książka. Cieszę się, że ją przeczytałem. To jeszcze za mało, żeby zrobić z tego post?



Mógłbym wkleić parę cytatów.



W połowie książki nabrałem ochoty, aby dowiedzieć się czegoś o autorze. Wywiad zamieszczony na stronie The Paris Review dobrze zaspokoił moją ciekawość. Okazało się, że Houellebecq napisał - co mu się podobało, o sekcie, która funkcjonuje współcześnie – grubo! Tak mi się zdawało z początku. To mnie zmusiło do zastanowienia, czemu tak myślę (że to niby grubo!) I dlaczego głupio – że tak myślę. Lektury wpływają na światopogląd! Kto wie...



Wątek kultu w książce - możliwość kształtowania społeczeństwa przez dominującą religię? Co jest możliwe do ukształtowania przez zorganizowaną, dominującą religię? Co dziś mogłoby pozwolić religii zaistnieć i dominować? Jakimi sposobami zdobyłaby wyznawców religii konkurencyjnych?



W Możliwości wyspy kult nabiera impetu dopiero, kiedy staje się dziełem życia artysty. Artysta mógł poświęcić się swojemu dziełu dzięki funkcjonowaniu kultu. Podczas pracy nad formalizowaniem przebiegu głównego obrzędu kultu "dużo myślałem o Śmierci nędzarzy Baudelaire’a; ogromnie mi to pomogło” - wyjawia Danielowi 1.



(Jeśli komuś nie odpowiada takie zapatrywanie na śmiertelność, w głowie pisze powieść, w której religia powstaje (albo nie), kiedy pokolenie nihilistów, pesymistów, okultystów, czy kogo tam jeszcze – wymiera na pustyni – a powstają nowi ludzie. Albo są szczęśliwi, albo powtarzają błędy i poezję przeszłości. Ziemia dla wszystkich, każdy dla siebie.)



Zaratustra dla klas średnich, tak w końcu określa siebie Daniel 1.



Daniel 25, zadaniem jego, a także poprzedzających go klonów, było poznanie historii życia Daniela 1 i pozostawienie komentarza dla następcy, który pozwoli wyzwolić się z mentalno-kognitywnych b ł ę d ó w nieprzezwyciężonych przez poprzedników. Ile taki komentarz mógłby się ciągnąć? Przez ile żyć? (Uniemożliwienie kłamstwa – zbrodnia przeciw ludzkości).

Pisanie recenzji, jest jak pisanie nekrologów: książka żyła, doczytałem ją do końca...no, tak, tak, w sumie to dobra z niej była książka...bo ja tak mówię...



Nie porzuciłem czytania Możliwości wyspy, bo szybko zacząłem zazdrościć życia głównemu bohaterowi. Żałosne...Mógłbym skasować wcześniejszą linijkę i napisać coś o możliwości identyfikowania się czytelnika z...