Czekał długo. Poprzedniego dnia działo się to za dnia, w blasku słońca - teraz zapadała już głęboka noc. Sierp księżyca byt nieco szerszy niż w chwili opuszczania Kaukazu, kiedy był jeszcze cieniutki jak włos. Don Juan wcale by nie żałował, gdyby kobieta się rozmyślila. Czekał go bowiem egzamin, o którego treści nie miał pojęcia. Nie znał jego tematu i nie wolno mu było się z nim zapoznać, a miał być niezwykle trudny; miał go wystawić na ekstremalną próbę (jakkolwiek mógł potem pójść jak z płatka). Nie mógł się od niego wykręcić. Musiał cierpliwie czekać na zjawienie się kobiety. Nie wolno mu było stąd uciec, nie w tej chwili. Zresztą ona i tak by go znalazła tutaj czy gdziekolwiek indziej. W tym czasie nie było przed nią ucieczki.

Czekał długo. Poprzedniego dnia działo się to za dnia, w blasku słońca - teraz zapadała już głęboka noc. Sierp księżyca byt nieco szerszy ni...

Już same te kobiety, o złożonych osobowościach (...), wszystkie one żyły do tamtej pory w skandalicznym wprost osamotnieniu. Wszystkie mieszkały w kraju swojego pochodzenia, każda w innym, i czuły się tam uderzająco obce. (...). Wszystkie otaczała jakaś groźna, mroczna aura (...). Wszystkie były jakby bez wieku, a może zdawały się, niezależnie od tego, czy były naprawdę czy też niezupełnie młode, jakby wyższe ponad to. Wszystkie, niezależnie od miejsca, w jakim się znalazły, szukały tylko równych sobie (...). Wszystkie egzystowały od dawna u progu śmierci, u progu szaleństwa, u progu decyzji o ucieczce, u progu popełnienia morderstwa. Wszystkie mogły stać się niebezpieczne.

Już same te kobiety, o złożonych osobowościach (...), wszystkie one żyły do tamtej pory w skandalicznym wprost osamotnieniu. Wszystkie miesz...

Równocześnie Don Juanowi serce pękało ze smutku. Tyle że ten smutek niespodziewanie wracał mu siły. Pozwalał przerosnąć samego siebie.

Równocześnie Don Juanowi serce pękało ze smutku. Tyle że ten smutek niespodziewanie wracał mu siły. Pozwalał przerosnąć samego siebie.