Peter Handke

Przed każdą przyjemną myślą drzwi się zatrzaskują i znów jestem sama z moimi paraliżującymi myślami.

Przed każdą przyjemną myślą drzwi się zatrzaskują i znów jestem sama z moimi paraliżującymi myślami.

Równocześnie Don Juanowi serce pękało ze smutku. Tyle że ten smutek niespodziewanie wracał mu siły. Pozwalał przerosnąć samego siebie.

Równocześnie Don Juanowi serce pękało ze smutku. Tyle że ten smutek niespodziewanie wracał mu siły. Pozwalał przerosnąć samego siebie.

Już same te kobiety, o złożonych osobowościach (...),wszystkie one żyły do tamtej pory w skandalicznym wprost osamotnieniu. Wszystkie mieszkały w kraju swojego pochodzenia, każda w innym, i czuły się tam uderzająco obce. (...). Wszystkie otaczała jakaś groźna, mroczna aura (...). Wszystkie były jakby bez wieku, a może zdawały się, niezależnie od tego, czy były naprawdę czy też niezupełnie młode, jakby wyższe ponad to. Wszystkie, niezależnie od miejsca, w jakim się znalazły, szukały tylko równych sobie (...). Wszystkie egzystowały od dawna u progu śmierci, u progu szaleństwa, u progu decyzji o ucieczce, u progu popełnienia morderstwa. Wszystkie mogły stać się niebezpieczne.

Już same te kobiety, o złożonych osobowościach (...),wszystkie one żyły do tamtej pory w skandalicznym wprost osamotnieniu. Wszystkie miesz...