Są dwie możliwości, obie równie prawdopodobne: 1. nie zrozumiałam tekstu między wierszami, jakiejś intertekstualności. 2. To nie jest za dobra książka. Ma fajny pomysł z pomieszaniem czasów, w niefrasobliwości czasoprzestrzennej przypomina trochę "Orlanda" Virgini Woolf. Ale sam Don Juan jest nieinteresujący, choć autor zarysował mu ciekawe punkty zaczepienia, np. żałobę i stoicyzm graniczący z obojętnością. To druga książka Handkego, którą przeczytałam - pierwsza była świetna, ta była słaba, czeka nas emocjonująca tylko dla mnie, dogrywka.

Są dwie możliwości, obie równie prawdopodobne: 1. nie zrozumiałam tekstu między wierszami, jakiejś intertekstualności. 2. To nie jest za dobra książka. Ma fajny pomysł z pomieszaniem czasów, w niefrasobliwości czasoprzestrzennej przypomina trochę "Orlanda" Virgini Woolf. Ale sam Don Juan jest nieinteresujący, choć autor zarysował mu ciekawe punkty zaczepienia, np. żałobę i...

esencja egzystencjalnej derealizacji. świat budowany tylko z wiotkich tropów, rozpaczliwie maskulinistyczny i jednocześnie delikatny, pociągający bohater, a przede wszystkim swoiste, skromne, mini-uniwersum realnie oddychające w ramach tej krótkiej książeczki.

esencja egzystencjalnej derealizacji. świat budowany tylko z wiotkich tropów, rozpaczliwie maskulinistyczny i jednocześnie delikatny, pociągający bohater, a przede wszystkim swoiste, skromne, mini-uniwersum realnie oddychające w ramach tej krótkiej książeczki.

Do lektury zabrałam się ze sporym zapałam, ponieważ było to moje pierwsze zetknięcie z twórczością zeszłorocznego noblisty. Niewielki format i nieduża objętość książki "obiecywały" przeczytanie jej w trakcie jednego posiedzenia. Niestety zawiłość i znużenie odkrywaniem "dokąd zmierzamy" spowodowały, że odłożyłam tę lekturę na kilka tygodni. Dzisiaj wymęczyłam ją do końca.

Uświadomiłam sobie, że historia Don Juana opowiedziana przez Handkego w ogóle mnie nie interesuje, konsekwentnie mnie nuży - od początku do końca. Na plus książki zasługuje finezja języka i pewien spokój emanujący z tej książki. Wszystko jakby na jednym tonie, na jednej strunie, w ten sam sposób. Ostatecznie jednak jestem raczej na nie.

Do lektury zabrałam się ze sporym zapałam, ponieważ było to moje pierwsze zetknięcie z twórczością zeszłorocznego noblisty. Niewielki format i nieduża objętość książki "obiecywały" przeczytanie jej w trakcie jednego posiedzenia. Niestety zawiłość i znużenie odkrywaniem "dokąd zmierzamy" spowodowały, że odłożyłam tę lekturę na kilka tygodni. Dzisiaj wymęczyłam ją do...

Jak widzę w komentarzach, nie ja jeden zastanawiam się nad celem powstania tej książki. Do czego to ma dążyć? Czemu służyć? Bo takie czytanie dla samego czytania, to jakieś takie dziwne jest ;) Chyba, że autor sam siebie umieszcza w tytułowej roli i swoje związki z płcią przeciwną metaforycznie przedstawia - a to już by świadczyło o nieco wygórowanej samoocenie - chociaż może takiego właśnie egotycznego skupienia na sobie samym oczekujemy od pisarzy.

Przypuszczam jednak, że Nobla Handke otrzymał nie za tę pozycję. Długość, a właściwie zwięzłość, na wielki plus.

Jak widzę w komentarzach, nie ja jeden zastanawiam się nad celem powstania tej książki. Do czego to ma dążyć? Czemu służyć? Bo takie czytanie dla samego czytania, to jakieś takie dziwne jest ;) Chyba, że autor sam siebie umieszcza w tytułowej roli i swoje związki z płcią przeciwną metaforycznie przedstawia - a to już by świadczyło o nieco wygórowanej samoocenie - chociaż...

Nieco zmęczyłam się, czytając tę narrację. Skomplikowana i mało zrozumiała, pomimo pięknego, wyrafinowanego języka. Fabuła rozwija się zgodnie z własną, tajemniczą logiką i jest bardziej psychologiczna niż tradycyjnie "zewnętrzna". Bohater z objawami nerwicowymi, OCD oraz osobowością unikającą. Intrygująca opowieść, ale dość dziwnie przedstawiona. Zaskakujące szczegóły, metafory, opisy. Intertekstualne aluzje (pisarze klasyczni, mity) oraz niestety chyba mizoginia czająca się między wierszami. Mhm, nie potrafię tej książki trafnie ocenić. Być może jest to prawdziwy diament albo elegancki bełkot szaleńca. Albo jedno i drugie. Nie wiem.

Nieco zmęczyłam się, czytając tę narrację. Skomplikowana i mało zrozumiała, pomimo pięknego, wyrafinowanego języka. Fabuła rozwija się zgodnie z własną, tajemniczą logiką i jest bardziej psychologiczna niż tradycyjnie "zewnętrzna". Bohater z objawami nerwicowymi, OCD oraz osobowością unikającą. Intrygująca opowieść, ale dość dziwnie przedstawiona. Zaskakujące szczegóły,...

Ksiązkę przeczytałam w jeden dzień. Czytałam się swietnie, jednak historia w niej zawarta mimo ze ciekawa, napisana była w sposób trudny i skomplikowany.
Wydaje mi sie że nie do konca zrozumiałam jej przesłanie...... bo przecież jakies musiało być

Ksiązkę przeczytałam w jeden dzień. Czytałam się swietnie, jednak historia w niej zawarta mimo ze ciekawa, napisana była w sposób trudny i skomplikowany.
Wydaje mi sie że nie do konca zrozumiałam jej przesłanie...... bo przecież jakies musiało być

Piękna proza, która daje wytchnienie i napawa spokojem. Obrazy plastyczne, język "miękki". Sceny realne, współczesne przeplatają się z baśniowymi.

Piękna proza, która daje wytchnienie i napawa spokojem. Obrazy plastyczne, język "miękki". Sceny realne, współczesne przeplatają się z baśniowymi.

Skomplikowana forma o skomplikowanej relacji. Don Juan vs kobiety.

Skomplikowana forma o skomplikowanej relacji. Don Juan vs kobiety.

Austriackie gadanie

Austriackie gadanie