Jestem wegetarianką z wyboru i z przekonania, i nie mogę zrozumieć estymy, jaką środowiska wegetariańskie darzą tę książkę. Jest stronnicza, pełna przekłamań, fałszywych danych. Początek książki mi się podobał, były tam konkretne informacje o przyswajaniu białka, o różnicach między białkiem pełno- i niepełnowartościowym. Jednak wartościowe zdania w tej książce zostały później przytłoczone przez wywód, w którym autorka za wszelką cenę udowadnia szkodliwość mięsa i jedyną słuszność wegetarianizmu, agituje w sposób, który obraża inteligentnego człowieka. Czytałam i przecierałam oczy ze zdumienia. Z początku moją uwagę zwróciło stronnicze przytaczanie danych (np. autorka pisze, że przyswajalność białka z mięsa wynosi ok. 60%, a z warzyw 90-95%, po czym zaraz dodaje, że po ugotowaniu przyswajalność białka z mięsa spada, podaje dokładnie o ile - ale nie pisze, że spada także po ugotowaniu warzyw, a rzetelność wymaga przytoczenia i tutaj dokładnych danych!) Potem jest coraz gorzej - autorka na wszelkie sposoby udowadnia, że mięso jest traktowane przez organizm jak trucizna, jest toksyną i jego spożywanie jest powolnym samobójstwem, jest powodem miliona chorób (dokładnie opisuje ten szkodliwy wpływ mięsa na organizm, ale robi to w taki sposób, że trudno odróżnić naukowe fakty od momentów gdy przytacza wyniki niepewnych badań. Jak wtedy gdy stwierdza, że schizofrenia jest spowodowana zatruciem białkowym (!) i jako dowód podaje badania sowieckiego naukowca, który w latach 50. leczył pacjentów ze schizofrenii 20-dniową głodówką. Autorka podaje tez wiele dziwnych rzeczy, np. pisze że średnia życia wśród Eskimosów (w których diecie podstawowym składnikiem jest mięso) wynosi ok. 35 lat. Niestety, teraz mamy dostęp do internetu i bez trudu można sobie sprawdzić, że średnia życia wśród Eskimosów to ok. 70 lat. Czytając tę książkę miałam wrażenie, że napisano ją w latach 50. (może dlatego, że autorka często powołuje się na stare eksperymenty dotyczące żywienia). 30 lat temu średnia długość życia Eskimosów z pewnością nie była tak radykalnie różna od obecnej.
Bardziej od naginania faktów i podporządkowywania ich, żeby pasowały do postawionej tezy, razi mnie agitacyjny styl książki, konstruowanie nacechowanych emocjonalnie zdań piszących jakim to złem jest mięso. Z tej książki wynika, że każdy kto je mięso powoli się zabija, jest chorowity, etc. etc. - co jest nieprawdą.
Jestem zszokowana tym, że organizacje wegetariańskie tak reklamują i zachwalają tę książkę.
Jestem wegetarianką i przeciwniczką jedzenia mięsa, z powodów etycznych. Skoro ta książka mnie odstręczyła, wyobrażam sobie, że tym bardziej odrzuci przeciętną osobę jedzącą mięso, o ile jest ona nastawiona na krytyczne myślenie i ma jakiekolwiek pojęcie o dietetyce.
Chętnie przeczytam ją drugi raz, po przeczytaniu kilku książek z dietetyki - będę wtedy miała narzędzia, by dokładniej przeanalizować gdzie autorka pisze prawdę, gdzie ja mocno nagina, a gdzie całkiem kłamie. Gdybym miała polecić komuś tę książkę to jedynie w kategoriach ciekawostki i przykładu, jak fanatyzm przesłania zdolność zdroworozsądkowego myślenia. Nigdy jako lekturę zachęcającą do zmiany diety na wegetariańską. Mimo, że autorka zwraca uwagę także na ważne rzeczy: okrucieństwo hodowli przemysłowej i to, że w XX wieku zapanował przedziwny kult mięsa, przekonanie że powinno się jeść go dużo (co jest niezgodne z zaleceniami dietetyków i zdrowym rozsądkiem, wystarczy spojrzeć na piramidę żywienia - każdy uczy się w szkole, że zdrowa dieta powinna być przede wszystkim bogata w warzywa, mimo to Polacy zjadają ogromne ilości mięsa rocznie - ze szkodą dla siebie oczywiście).

Jestem wegetarianką z wyboru i z przekonania, i nie mogę zrozumieć estymy, jaką środowiska wegetariańskie darzą tę książkę. Jest stronnicza, pełna przekłamań, fałszywych danych. Początek książki mi się podobał, były tam konkretne informacje o przyswajaniu białka, o różnicach między białkiem pełno- i niepełnowartościowym. Jednak wartościowe zdania w tej książce zostały...