Od początku byłam książką zafascynowana. Pomysł z “Alicją z krainy czarów” w połączeniu z erpegami był dla mnie tak świetny i tak nowy, że od razu książką wciągnęła. No może nie od razu, ale kiedy zaczęła się walka z czasem i kiedy ludzie zaczęli ginąć, wciągnęłam się i to mocno. I to było tyle. Bo zakończenie jest tak banalne i pretensjonalne, że aż szkoda słów. Czytając ostatnie strony miałam wrażenie, że autorce skończył się pomysł, gonił terminy, więc zwalała winę na każdego po kolei. Zakończenia oczywiście można było się domyślić, a zdania, w których Stacy na nowo odkrywała kto jest winien były dość prostackie. Jakby grała w wyliczankę, może ten, a może tamta. Przez jej nie uwagę zginęła matka Alicji, która ginąć wcale nie musiała.
Jak początek mnie oczarował, tak zakończenie zbulwersowało, bo książka prosperowała na naprawdę dobrą powieść,a tu co? Próba oszukańcza nie dała skutku, czytelnik wcale się nie nabiera, a miejscami myśli szybciej od bohaterów. Nie powiem, groźby czy też podpisy, jakie zostawiał morderca, budziły grozę. Ja, jako widz całego przedstawienia rozglądałam się uważnie nad każdym uczestnikiem gry i sama próbowałam rozwiązać zagadkę. I powiem szczerze, nawet bez tego co oni widzieli, ja nie miałam problemu z jej rozwiązaniem.

Od początku byłam książką zafascynowana. Pomysł z “Alicją z krainy czarów” w połączeniu z erpegami był dla mnie tak świetny i tak nowy, że od razu książką wciągnęła. No może nie od razu, ale kiedy zaczęła się walka z czasem i kiedy ludzie zaczęli ginąć, wciągnęłam się i to mocno. I to było tyle. Bo zakończenie jest tak banalne i pretensjonalne, że aż szkoda słów. Czytając...