Ktoś zamordował pasterza i teraz owce chcą odnaleźć zbrodniarza, a późnij wymierzyć mu sprawiedliwość. To tak w skrócie.

Powieścią filozoficzną nie nazwałabym tej książki, no chyba że mówimy o owczej filozofii. A same owieczki są ujmujące, często naiwne, nieraz głupiutkie i zabawne. Lubią kiedy im się czyta książki (nawet bajki i romanse o rudych Pamelach), chcą podróżować po Europie, a jagnięta otwierają buzie, żeby lepiej słyszeć. I właśnie w tym tkwi ich urok.
Gwiazdkę (a może i dwie) odejmuję za końcową argumentację Panny Maple dotyczącą motywów zabójstwa oraz za to, kto okazał się winny i jaki miał powód. Zaskoczyło mnie to ale równocześnie zepsuło radość z czytania. Komuś innemu takie rozwiązanie wątku kryminalnego może się spodobać, mnie nie. Niemniej jednak chętnie sięgnę kiedyś po kolejny tom przygód stada owieczek.

Acha i jeszcze jedno. Jeśli ktoś parę lat temu słyszał fragmenty tej powieści czytane w radiu Trójka i się zraził do „Sprawiedliwości owiec” (tak jak ja wtedy), niech się nie sugeruje tym słuchowiskiem. W książce nie ma w co drugim zdaniu słowa „beeeeeeeee”.

Ktoś zamordował pasterza i teraz owce chcą odnaleźć zbrodniarza, a późnij wymierzyć mu sprawiedliwość. To tak w skrócie.

Powieścią filozoficzną nie nazwałabym tej książki, no chyba że mówimy o owczej filozofii. A same owieczki są ujmujące, często naiwne, nieraz głupiutkie i zabawne. Lubią kiedy im się czyta książki (nawet bajki i romanse o rudych Pamelach), chcą podróżować...