W każdym z moich przedstawień próbowałem opowiadać o szczęściu, bo opowiadanie o nieszczęściu wydawało mi się zbyt banalne i łatwe. W życiu szedłem, najczęściej, po linii najmniejszego oporu, co kompensowałem sobie na deskach sceny, porywając się wyłącznie na tematy najtrudniejsze, czyli – do dziś nie znajduję tematu trudniejszego – na szczęście. Tymi dwoma zdaniami można by najpełniej oddać istotę książki Ignacego Karpowicza, „Gesty”. Po pierwsze. Nie jest to bowiem z całą pewnością książka o szczęściu. Po drugie. Nie jest to jednak powieść o nieszczęściu. Zatem o czym jest ta książka?
Wydaje się, że ilu czytelników, tyle otrzymamy odpowiedzi na to pytanie. Po trzecie. Można tę powieść czytać jako historię o mechanizmach działania pamięci – co zapamiętujemy, dlaczego i w jaki sposób. Dowiemy się z niej, że nie wszystko, co pamiętamy, pamiętamy dlatego że było istotnym wydarzeniem w naszym życiu. Co więcej zdarzenie, które zapamiętaliśmy, może wyglądać i zapewne wygląda zupełnie inaczej z perspektywy osoby, z którą je dzieliliśmy. Jak więc było, kto ma rację, co naprawdę się wydarzyło? Książka Karpowicza stawia przed nami te pytania, nie udzielając jednocześnie odpowiedzi.
Po czwarte. Jest to także opowieść o trudnym relacjach z własną rodziną – matką, ojcem, bratem, ukochaną. Któż z nas sam tego nie doświadczał? Czasami ci sami ludzie, nasi najbliżsi, są tymi, których kochamy, ale jednocześnie wcale nie lubimy.
Po piąte. To historia o życiowych szansach i sposobie ich wykorzystania. Bo nawet świadome niewykorzystanie szansy, przekonuje nas Karpowicz, jest w pewien sposób jej wykorzystaniem. Bowiem każda decyzja ciąży na życiu, zmienia je, modyfikuje. Również niepodjęcie działania, pójście na łatwiznę, które preferuje bohater książki, jest sposobem modelowania swojego życia, brania za nie odpowiedzialności. Nawet, gdy decydujemy się nic nie zrobić, robimy „coś” ze swoim życiem. Śmierć psa także może być kamyczkiem, który uruchomi lawinę.
Po szóste. Jest to książka o gestach. Tych wykonanych, ale może przede wszystkim tych poniechanych. To książka o tym, jak trudno wykonać telefon. O tym, jak ważne jest, by czasem kogoś przytulić. O tym, że matka nigdy nie dzwoni bez powodu. Oraz o tym, że nie tylko filmy i książki, ale także życie bywa czasami kiczowate.
Po siódme i ostatnie. Książka Karpowicza nie jest dla wszystkich. Z całą pewnością nie jest dla tych czytelników, którzy nie lubią być zmuszani, by zatrzymać się i zastanowić się nad sobą. Już nie nad tym, jak „to jest zbudowane” i „co autor miał ma myśli, gdy to pisał”. „Gesty” zmuszają czytających do interakcji, by pochylając się nad tekstem, pochylili się nad sobą. Pytanie tylko, czy jesteśmy na to gotowi?

W każdym z moich przedstawień próbowałem opowiadać o szczęściu, bo opowiadanie o nieszczęściu wydawało mi się zbyt banalne i łatwe. W życiu szedłem, najczęściej, po linii najmniejszego oporu, co kompensowałem sobie na deskach sceny, porywając się wyłącznie na tematy najtrudniejsze, czyli – do dziś nie znajduję tematu trudniejszego – na szczęście. Tymi dwoma zdaniami można...