O twórczości Szekspira (o której już tyle powiedziano; łącznie z kwestionowaniem autorstwa) można rzec: jest dobra na wszystko. "Serc starania stracone" to ucieszna komedyjka oparta na banalnym (ale nie wyświechtanym) schemacie.
Na dwór króla Nawarry przybywa księżniczka francuska, której stary już ojciec upomina się o zwrot Akwitanii i posyła córkę jako wyrazicielkę swej woli. Tymczasem król jak i towarzyszący mu na dworze szlachcie złożyli przysięgę, że przez następne trzy lata nie będą przestawać w towarzystwie kobiet. Szumna obietnica poprzedzona przez edykt jest głównym powodem całego późniejszego zamieszania. Okazuje się bowiem, że zarówno król jak i jego przyjaciele (odrobinkę zblazowani, często ironiczni) zakochują się w niewiastach, które przybyły do nich z Francji. Królewna jak i jej dwórki śledzą poczynania swoich zalotników i upokarzają ich ukazując im, jak łatwowierni i gapowaci potrafią być zakochani.
Komedia napisana jest językiem i stylem najwyższych lotów. Kwestie są napisane rytmicznie, zróżnicowanym słownictwem. Autor ukazuje w tym dziele swój kunszt i niezwykłe poczucie humoru.

O twórczości Szekspira (o której już tyle powiedziano; łącznie z kwestionowaniem autorstwa) można rzec: jest dobra na wszystko. "Serc starania stracone" to ucieszna komedyjka oparta na banalnym (ale nie wyświechtanym) schemacie.
Na dwór króla Nawarry przybywa księżniczka francuska, której stary już ojciec upomina się o zwrot Akwitanii i posyła córkę jako wyrazicielkę swej...