Książki z minionych epok zawsze albo budzą zachwyt, albo wielki sprzeciw współczesnego czytelnika. Jednak bez względu na subiektywną ocenę każdy z nas jest zobowiązany do poszukiwania w nich "złotego środka", wagi, dzięki której jesteśmy choćby w minimalnym stopniu zobowiązani oddać szacunek docenianej przez ubiegłowiecznych lekturze. W przypadku "Spowiedzi dziecięcia wieku" tą wagą jest, moim zdaniem, prawdziwość uczuć, która płynie z kart tej powieści. Warto poświęcić kilka minut więcej i przeczytać wstęp Boya-Żeleńskiego, w którym objaśnia dzieje "Spowiedzi" i jej głębokie związki z biografią Alfreda de Musseta. Możemy się oburzać, że język powieści bywa momentami infantylny, ale pamiętajmy o pewnej konwencji - nie tylko języka, ale i w ogóle ówczesnego życia, i relacji damsko-męskich. My dziś jesteśmy ich pozbawieni i nie dostrzegamy, że wielokrotnie działa to na naszą niekorzyść. Obecnie większość ludzi nie potrafi mówić wprost o swoich uczuciach, a ci, którzy mówią robią to w taki sposób, że lepiej by było, gdyby w ogóle nie mówili. Może więc "Spowiedź dziecięcia wieku" nie zasługuje na aż tak surową ocenę, jaką jest nazwanie jej "grafomaństwem", gdyż więcej w niej prawdziwych, szczerych wyznań, niż w życiu przeciętnego współczesnego człowieka.

Książki z minionych epok zawsze albo budzą zachwyt, albo wielki sprzeciw współczesnego czytelnika. Jednak bez względu na subiektywną ocenę każdy z nas jest zobowiązany do poszukiwania w nich "złotego środka", wagi, dzięki której jesteśmy choćby w minimalnym stopniu zobowiązani oddać szacunek docenianej przez ubiegłowiecznych lekturze. W przypadku "Spowiedzi dziecięcia...