Autor opisuje powstanie i funkcjonowanie dwóch sekt w Rosji w latach dziewięćdziesiątych. Na pozór dwa różne światy, ale im bardziej zagłębiamy się w tę historię, to zaczynamy rozumieć, że budowanie społeczności na takich filarach nigdy nie będzie miało sensu. Fałszywy i bezwzględny guru, wykorzystujący samotność i zagubienie ludzi, życie w zamknięciu, pełne ciągłych wyrzeczeń. Taki sposób życia nie może prowadzić do niczego dobrego.
Interesująca książka, ukazująca jaką żyzną glebą dla sekt była poszukująca swojej drogi Rosja w czasach pierestrojki. Fabuła bardzo wciągająca, nie mogłam się od niej oderwać, totalnie popłynęłam z jej nurtem.

Autor opisuje powstanie i funkcjonowanie dwóch sekt w Rosji w latach dziewięćdziesiątych. Na pozór dwa różne światy, ale im bardziej zagłębiamy się w tę historię, to zaczynamy rozumieć, że budowanie społeczności na takich filarach nigdy nie będzie miało sensu. Fałszywy i bezwzględny guru, wykorzystujący samotność i zagubienie ludzi, życie w zamknięciu, pełne ciągłych...

Wciąga jak sekta.

Książka bardzo efektownie zaznajamia czytelnika z falą popularności w Rosji w latach 90tych licznych sekt religijnych. Przy okazji, jest to kawałek porządnej beletrystyki z intrygującą historią i ciekawymi postaciami, wszystko osadzone w najbardziej charakterystycznych dla Rosji miejscach.

Fabuła jest długa i wielowątkowa, a powiązania między wątkami, miejscami i bohaterami na każdym kroku się zazębiają, mieszają, łamią i na nowo łączą. Wszystko to sprawi, że czytelnik poczuje się jak w prawdziwej sekcie. Nie wiadomo co jest kłamstwem, co prawdą i kto za tym stoi. Nie wiadomo zza którego rogu, wyskoczą członkowie tajnego zgromadzenia i porwą na strzępy dotychczasowe wyobrażenia.

Wciąga jak sekta.

Książka bardzo efektownie zaznajamia czytelnika z falą popularności w Rosji w latach 90tych licznych sekt religijnych. Przy okazji, jest to kawałek porządnej beletrystyki z intrygującą historią i ciekawymi postaciami, wszystko osadzone w najbardziej charakterystycznych dla Rosji miejscach.

Fabuła jest długa i wielowątkowa, a powiązania między wątkami,...

Muszę szczerze przyznać, że niezwykle trudno jest mi ocenić tę powieść. Nigdy wcześniej nie spotkałem się z żadnym z dzieł Aleksieja Warłamowa. Wydaje mi się, że nie udałoby mi się zapoznać także z tą, gdyby nie sugestia jednego z wykładowców UAM w Poznaniu. Aleksiej Warłamow jest jednym ze współczesnych pisarzy rosyjskich, którzy pierwsze swoje literackie kroki stawiali jeszcze w czasie istnienia Związku Radzieckiego. Z tego właśnie powodu nie mogę zgodzić się z opisem powieści, widniejącym na stronie lubimyczytac.pl. Powieść ta, moim skromnym zdaniem, nie opowiada o współczesnym życiu Rosjan, a o czasie, kiedy w ich życie zostały wprowadzane największe zmiany. Okres ten zwany był pieriestrojką i trwał od roku 1985-ego do 1991-ego.

Przy ocenie tejże powieści wykorzystam ten sam schemat, który pojawiał się przy okazji innych literackich opinii (w większości w pełni grafomańskich i naiwnych, jako że recenzent ze mnie niezbyt rozgarnięty). Zacznę od tego, co mnie w dziele Warłamowa urzekło. Pierwszym takim elementem jest sama budowa powieści. Została ona podzielona na cztery części i niezliczoną ilość krótkich rozdziałów. Pomimo tego, że jestem zaciekłym przeciwnikiem kilkustronicowych rozdziałów, w tym wypadku muszę uznać to za zdecydowany plus. Dlaczego? Odpowiedź wydaje się bardzo prozaiczna. Każdy z zawartych w powieści rozdziałów bogaty jest w treść, której analiza zmusza czytelnika do ciągłego skupienia. Dzięki temu, że mamy do czynienia z niewielkimi objętościowo rozdziałami, możemy po każdym z nich złapać oddech, przemyśleć treść poprzedniego i dalej starać się przejść przez powieść. W tej chwili wielu z Was wydaje się, że "Zatopiona arka" musi być powieścią niezmiernie trudną w odbiorze. Wyprowadzę Was z błędu. Owszem, problematyka w niej zawarta nie jest - jak to teraz się określa - "lekka i przyjemna", ale też nie prowadzi do rozstroju nerwowego. Ponadto, autor ma niezwykle lekkie pióro i nawet najtrudniejszą kwestię potrafi opisać w przystępny sposób. Jest to, prawdę mówiąc, kolejny plus tejże powieści, jeśli mowa o jej budowie i wykorzystanym w niej języku. Kolejną jej zaletą jest, z mojego punktu widzenia, to, iż wszyscy z przedstawionych bohaterów są osobowościami nietuzinkowymi, a ich przemyślenia - pomimo tego, że głęboko związane z religią - frapujące. W tej chwili przejdę do samej fabuły - książka pana Aleksieja opowiada o sekcie religijnej. Mogłoby się człowiekowi wydawać, że jest to tematyka płytka i niezbyt zachęcająca, jak na obecne realia. Nic bardziej mylnego. Aleksiej Warłamow w bardzo sprytny sposób przedstawia pracę sekty i jej organizację. W tę opowieść włącza także przeżycia swoich bohaterów. Co więcej, zawiera w swojej powieści wątki historyczne, które dodatkowo nadają kolorytu prowadzonej przez autora opowieści (reforma Nikona, próba dołączenia Rosji do Europy przez Piotra I, itd.).

Minusy? Uważam, że największym minusem powieści Aleksieja Warłamowa jest to, że zbyt szybko się kończy. Pomimo tego, że na początku wydawało mi się, że będzie ciężko się przez nią przebić, ponieważ dotykała problemów religijnych, za którymi ja nie przepadam i, prawdę mówiąch, których unikam bardzo szerokim łukiem. Następnym razem, kiedy jakakolwiek osoba zapozna mnie z powieścią, która dotyka właśnie tych kwestii, nie odmówię podania jej swojej paskudnej dłoni ;) Cieszę się, że jeszcze udaje mi się trafiać na pisarzy, którzy tworzą naprawdę dobrą literaturę, a nie zajmują się grafomańskimi wybrykami. Cieszę się, że w tym bagnie jest się w stanie znaleźć coś tak dobrego, jak powieść Warłamowa. Ok, jest jeszcze jedna kwestia, która mnie trochę zirytowała. Jest nią fakt, że niektórzy z bohaterów mieli niezwykłą lekkość w zmianie poglądów. Aczkolwiek, zmiana ta nie była powodowana żadnymi konkretnymi przesłankami, a po prostu pojawiała się w życiu wspomnianych bohaterów. Uważam, że autor powinien przywiązywać większą wagę do ugruntowania decyzji swoich bohaterów, a nie jedynie stawiać na nieprzewidywalność ludzkiej egzystencji i od tak wprowadzać w nią poprawki.

Muszę szczerze przyznać, że niezwykle trudno jest mi ocenić tę powieść. Nigdy wcześniej nie spotkałem się z żadnym z dzieł Aleksieja Warłamowa. Wydaje mi się, że nie udałoby mi się zapoznać także z tą, gdyby nie sugestia jednego z wykładowców UAM w Poznaniu. Aleksiej Warłamow jest jednym ze współczesnych pisarzy rosyjskich, którzy pierwsze swoje literackie kroki stawiali...