Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Powieść koncentruje się na roku 1947, kiedy główny bohater spotyka na uniwersytecie dawnych znajomych. Czy wyrósł z zazdrości? Chyba tak. Jest doskonale nijaki, albo – jak mówi z przekąsem jego kuzynka – wszystkożerny, na wszystko obojętny. Na jedno na pewno nie jest obojętny: na wygodne, spokojne życie. Glebow potrafi dostrzec sprzyjające okoliczności, a potem bez specjalnych zabiegów i bez pośpiechu je wykorzystać, poza tym wie, że nie warto się wychylać. Ale że epoka stalinizmu wciąż trwa, przychodzą chwile próby, gdy trzeba opowiedzieć się jasno po czyjejś stronie, na ogół partii bądź kogoś bliskiego i przed takim arcytrudnym zadaniem staje właśnie nasz młodzieniec. Jak na człowieka nijakiego postać Glebowa udała się autorowi znakomicie. Buła jest klasycznym antybohaterem, natomiast tytułowy dom jest właściwie antydomem: budzi raczej lęk niż poczucie bezpieczeństwa. Dlaczego tak jest, dowiadujemy się z aluzji: ktoś wyjechał na północ i nie wrócił, ktoś zginął w tajemniczym wypadku itp. Trifonow znał to miejsce doskonale – jako dziecko mieszkał pod nr 137 do czasu aresztowania ojca. Osobiste przeżycia znalazły odbicie w książce, która po ponownej lekturze nadal pozostaje dla mnie doskonałym studium oportunizmu. Więcej tu: https://czytankianki.blogspot.com/2020/06/dom-nad-rzeka-moskwa.html