Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Sposób, w jaki Glukhovsky buduje alternatywne światy, jest niezwykły. Zawsze zaskakuje mnie jego wyobraźnia i wizje świata. I każe nam zmierzyć się z prawdą o nas samych – chcemy być bogatsi, piękniejsi, młodsi, wyręczani przez AI, ale nikt nie zadaje sobie pytania, dokąd to wszystko ostatecznie prowadzi? I co chcemy przekazać kolejnym pokoleniom? To nie jest lekka lektura i trzeba się z tym liczyć, kiedy się po nią sięga. Książka ma momenty słabsze, ma lepsze, o dziwo dla mnie 200 ostatnich stron jest najciekawsze.

Sposób, w jaki Glukhovsky buduje alternatywne światy, jest niezwykły. Zawsze zaskakuje mnie jego wyobraźnia i wizje świata. I każe nam zmierzyć się z prawdą o nas samych – chcemy być bogatsi, piękniejsi, młodsi, wyręczani przez AI, ale nikt nie zadaje sobie pytania, dokąd to wszystko ostatecznie prowadzi? I co chcemy przekazać kolejnym pokoleniom? To nie jest lekka lektura...

Szczypta humoru, ironii, ale i smutku. Ot, jak to w Rosji. Trochę przeszkadza mi pietyzm, z jakim autor odnosi się do własnego dzieła.

Szczypta humoru, ironii, ale i smutku. Ot, jak to w Rosji. Trochę przeszkadza mi pietyzm, z jakim autor odnosi się do własnego dzieła.

Niesamowita książka, zwłaszcza biorąc pod uwagę czasy, w których przyszło nam żyć. Sposób prowadzenia narracji bez wydzielonych dialogów wbrew pozorom nadawał interesujący rytm lekturze.
Ciężko mi cokolwiek napisać o tej książce, aby oddać jej charakter, dlatego posłużę się cytatem kończącym ją:
„Jesteśmy ślepcami, którzy widzą. Ślepcami, którzy patrzą i nie widzą.”

Niesamowita książka, zwłaszcza biorąc pod uwagę czasy, w których przyszło nam żyć. Sposób prowadzenia narracji bez wydzielonych dialogów wbrew pozorom nadawał interesujący rytm lekturze.
Ciężko mi cokolwiek napisać o tej książce, aby oddać jej charakter, dlatego posłużę się cytatem kończącym ją:
„Jesteśmy ślepcami, którzy widzą. Ślepcami, którzy patrzą i nie widzą.”