Kirgiski pisarz, scenarzysta filmowy i dyplomata. Absolwent Кыргыз айыл-чарба институтун we Frunze. Tworzył po kirgisku i w języku rosyjskim. Wielokrotnie odznaczany przez władze radzieckie (między innymi w 1978r. otrzymał tytuł "Bohater Pracy Socjalistycznej"). Napisał 12 scenariuszy filmowych. Był ogromnym entuzjastą otworzenia sie Kirgistanu na Zachód. Pod koniec życia został ambasadorem Kirgizji w Belgii, Francji, Luksemburgu i i Holandii. Wybrane książki: "Лицом к лицу" (1957, polskie wydanie: "Twarzą w twarz", TPPR),"Джамиля" (1958, polskie wydanie: "Dżamila", PIW, 1960),"Прощай, Гульсары!" (1966, polskie wydanie: "Żegnaj, Gulsary!", PIW, 1969),"Плаха" (1986, polskie wydanie: "Golgota", PIW, 1991) Syn: Askar (Аскар) (ur. 05.01.1959).http://
Zbiór kilku artykułów, wywiadów i opinii, plus biogramy radzieckich i komunistycznych działaczy pióra Pawła Wieczorkiewicz, ukazujących się, w oryginale, w różnych periodykach prasy radzieckiej w latach 1987-1988, a dotyczących J. Stalina i fenomenu sprawowania przez niego władzy.
Wartość tychże artykułów ma inny dziś kaliber niż ówcześnie. Pisane przez ludzi radzieckich (dla których nota bene ustrój radziecki to najlepsze co się ludzkości przydarzyło pod słońcem i którzy nie dostrzegają żadnych jego wad po za okresem Stalina który to okres traktowany jest jako czas wypaczeń, a nie immanentnej cechy komunizmu) dla ludzi radzieckich dziś nie stanowią żadnej sensacji, a i kontekst rozumowania autorów nie zawsze pozostaje jasny dla dzisiejszego czytelnika.
W związku z powyższym praca dla tych bardziej zainteresowanych ZSRR i czasami Stalina oraz jego odbiorem przez następne pokolenia niż dla laików.
Ciekawa próbka kirgiskiej, a właściwie kirgisko-sowieckiej, literatury. Literatury wydanej w zamierzchłej epoce bowiem nie tyle liczą się tu lata od wydania polskiego co wydarzenia jakie w międzyczasie rozegrały się na świecie.
Autor swój debiut i gros dzieł napisał za czasów istnienia ZSRR, gdy jego ojczyzna była częścią składową tzw. Ojczyzny światowego proletariatu i to odcisnęło swoje piętno na jego twórczości widoczne po prezentowanej tu książce. Dwie powieści, których akcje dzieją się w aułach kirgiskich stepów, mocno są osadzone w realiach Sowietów. Piętno zmian jakie przyniosła rewolucja październikowa 1917 czy II wojna światowa (w Rosji Wojna Ojczyźniana) z całym ich bagażem który mocno odcisnął się na ludności mają tu swój udział. Czytelnik prześledzi zmiany jakie w owym czasie zachodziły na dalekich stepach jednak bez, co powinno być oczywiste, wszystkich mrocznych stron rządów bolszewików w Kirgistanie. Świat tu prezentowany jest idyllicznie. Bohaterowie to ludzie prawi i pogodni dążący do wspólnego dobra wbrew przeciwnością losu niezależnych często od nich. Inaczej się pisać ówcześnie nie dało co autor doskonale wiedział.
Warto się więc zapoznać z tą literaturą choćby po to by zobaczyć coś nowego bowiem literatura kirgiska jest dziś w ogóle niedostępna na rynku czytelniczym i jesteśmy zmuszeni do korzystania tylko z takiej jaką wydano w ustroju słusznie minionym. I tylko jedna rzecz nachodzi człowieka po lekturze. Jak autor, zmarły w 2008 r., zapatrywał się na swoje dzieła napisane przed 1991 r.?