W trakcie czytania tej książki miałam wizję, że napiszę wielką recenzję wylewając wszystkie swoje przeczucia i emocje z lektury- teraz mam mętlik w głowie, wszystko zaczyna się powoli układać, dopasowywać. ale obawiam się że to proces bez końca. Ugresic jest dla mnie mistrzynią- sposób pisania, metafory, uszczypliwy humor, gorycz z odkrywania rzeczywistości taką jaka w istocie jest...to wszystko bardzo mi imponuje w jej pisaniu. Jedyna wada (chociaż zdaję sobie sprawę że wynika z aktualności problemu, autocenzury, ostrożności) to brak nazwisk w wielu opisywanych historiach: nie znam się na tyle na post jugosłowiańskim światku literacko kulturalnym, by bez trudu rozszyfrować inicjały, pseudonimy jakie Ugresic nadaje prawdziwym postaciom w swoich esejach. Analiza kultury po rozpadzie Jugosławii zaskoczyła mnie i oczarowała dogłębnością, chociaż wnioski są raczej przerażające. Da się również dostrzec wiele podobieństw do procesów obserwowanych w tym czasie w Polsce. W jej esejach podział na Wschód i Zachód jest uzasadniony, aż zaczęłam zastanawiać się, czy czasem nie jest tak nadal- wszystkie opisywane zachowania: żądza panowania nad uboższymi, gorszymi, kapitalizm na potęgę, obawy i niesmak zachodu z powodu zrównania statusowego...to wszystko dzieje się naprawdę! Dlatego na Dubravkę Ugresic patrzę jak na intelektualistkę europejską, nie chorwacką czy bałkańską. Spłonęła jako czarownica na stosie w swoim ojczystym kraju i utraciła właściwie wszystko- dlatego, że postanowiła mówić prawdę i nie wypierać się poprzedniego życia, podczas gdy narody uległy masowej amnezji.

W trakcie czytania tej książki miałam wizję, że napiszę wielką recenzję wylewając wszystkie swoje przeczucia i emocje z lektury- teraz mam mętlik w głowie, wszystko zaczyna się powoli układać, dopasowywać. ale obawiam się że to proces bez końca. Ugresic jest dla mnie mistrzynią- sposób pisania, metafory, uszczypliwy humor, gorycz z odkrywania rzeczywistości taką jaka w...