Patrzysz na prześliczne pudełeczko, ale nie skupiasz myśli na tym, co jest na zewnątrz. Dobrze znasz jego zwartość i to o niej marzysz. Zamykasz oczy i w myślach przeliczasz kalorie. Czy ta ostatnia czekoladka tak wiele zmieni? Oczywiście ulegasz. Czujesz ten słodko – gorzki aromat, który jest zwiastunem rozkoszy podniebienia. Zatapiasz zęby w czekoladowej masie aż po samo jej serce - twoje ulubione nadzienie. Wszystko wokół przestaje istnieć. Uśmiechasz się. O tak …. czekolada, kremowa, zmysłowa, delikatna słodycz.

Pewnego dnia, w małej francuskiej mieścinie zjawia się Vianne wraz z córką Anouk. Kim jest? Skąd przybywa? Tego nikt nie wie. Przyszła wraz z wiatrem i być może z wiatrem odejdzie, ale na razie jest, co nie do końca wszystkim się podoba. Mieszkańcom trudno jest zaakceptować jej inność. Kontrowersje budzą barwne, oryginalne stroje, córka i jej niewidzialny przyjaciel, niechęć do kościoła i jej niezwykły dar przyrządzania czekolady, która otwiera ludzkie dusze i wydobywa z nich największe tajemnice. Czarownica, mówisz? Może…

Pierwszy raz „Czekoladę” Joanne Harris czytałam kilkanaście lat temu. Powieść zrobiła na mnie tak ogromne wrażenie, że przeczytałam również pozostałe książki tej Autorki. Niedawno znalazłam informację, że powstała trzecia część, po „Rubinowych czółenkach”, w której znów możemy zagościć u Vianne. Zanim sięgnę po „Brzoskwinie dla księdza proboszcza”, postanowiłam jeszcze raz odbyć podróż do małego francuskiego miasteczka i wpaść na gorącą czekoladę do „La Celeste Praline”. Teraz, po kilkunastu latach, bogatsza w doświadczenia czytelnicze, a przede wszystkim życiowe stwierdzam, że … powieść jest po prostu genialna. Pachnie, smakuje i żyje własnym życiem. Wierzcie mi, ja tam byłam. Przycupnęłam dyskretnie przy kawiarnianym stoliku. Popijając gorącą, aromatyczną kawę i zajadając najlepsze w świecie ciasto czekoladowe, przypatrywałam się życiu mieszkańców małego miasteczka. A sporo się tam dzieje. Tajemnicza kobieta, która ni z tego, ni z owego pojawia się w miasteczku i otwiera kawiarenkę, burzy pozorny spokój. Otwiera mieszkańcom oczy na sprawy, których dotychczas nie chcieli dostrzegać. W miasteczku aż kipi od emocji. Jak wiadomo, najlepszą bronią jest atak, a miejscowym wichrzycielem – ksiądz, dla którego priorytetem stało się podburzenie lokalnej społeczności i ostatecznie pozbycie się niewygodnej kobiety.

Joanne Harris perfekcyjnie przedstawia zaściankowość poglądów mniejszych grup społecznych, siłę plotki, która raz rzucona może doprowadzić do czyjejś klęski. W książce pojawia się też motyw samotności osób starszych, ich tęsknoty do bliskich, godności umierania. Autorka przedstawia też charakterystyczną, nie tylko dla małych miasteczek, obojętność wobec problemów innych ludzi i całowity brak chęci wyciągnięcia do kogoś pomocnej dłoni. Vianne miała odwagę i miała chęć, której zabrakło nawet księdzu, dlatego została potępiona.

Sposób, w jaki Autorka opisała sam proces przyrządzania czekolady to dla mnie mistrzostwo. Nie czytałam książki, która by jej pod tym względem dorównywała. Jeśli więc, drogi czytelniku, poczujesz sprzyjający wiatr, nie zastanawiaj się ani chwili. Włóż ciepłe palto, zabierz parasol i idź, idź koniecznie do „La Celeste Praline”, a Vianne będzie doskonale wiedziała czego Ci trzeba.
Recenzja pochodzi z mojego bloga http://sladami-ksiazki.blogspot.com/

Patrzysz na prześliczne pudełeczko, ale nie skupiasz myśli na tym, co jest na zewnątrz. Dobrze znasz jego zwartość i to o niej marzysz. Zamykasz oczy i w myślach przeliczasz kalorie. Czy ta ostatnia czekoladka tak wiele zmieni? Oczywiście ulegasz. Czujesz ten słodko – gorzki aromat, który jest zwiastunem rozkoszy podniebienia. Zatapiasz zęby w czekoladowej masie aż po samo...