Specyficzny humor i aromat pobudzają apetyt...

Książka, której nie da się przeczytać jednym ciągiem. Potrzebowałam przerw, odpoczynku od Czekolady, bo napisana - lub przetłumaczona - jest ona dość ciężko (wkurzały mnie też obcojęzyczne wstawki piętrzące się niemal na każdej stronie - głównie nazwy słodyczy. Wolę wiedzieć o czym czytam, niż irytować się brakiem tłumaczeń).

Vianne, główna bohaterka książki, budzi sprzeczne uczucia. Trudno ją polubić, choć można z łatwością wczuć się w jej postać. Podobnie jak matka Vianne i ona, kobieta jest bardzo zżyta ze swoją córką. Razem błądzą i uciekają, tak jakby to było ich przeznaczenie. A przed czym uciekają? Tego dowiesz się w trakcie książki.
Największą sympatią obdarzyłam Guilleuma i Armande, choć jej szorstkość momentami zdawała się być przerysowana. Mimo to sama Armande była sympatyczną i nad wyraz inteligentną staruszką kryjącą w sobie sekrety ludzi od lat zamieszkujących Lansquenet. Nikogo jednak nie oceniała. I to właśnie ona jedyna znała tajemnice Vianne.
Kolejną kluczową postacią jest ksiądz, "człowiek w czerni''. Na początku wzbudza on w czytelniku obojętność, ale z każdą kolejną kartą poznajemy go lepiej. Jego charakter i autosugestia wzbudzają obrzydzenie.

Książka pisana z punktu widzenia ludzi małomiasteczkowych oraz z perspektywy Vianne, która wdziera się w ten mały świat i wywraca go do góry nogami: rozmawiając i sprzedając czekoladę. To, co mi się podobało, to świetne nakreślenie charakterów i klimat. Korzystając z okazji polecę film, bo właśnie dzięki filmowi skusiłam się na przeczytanie tej książki. Ekranizacja świetnie oddaje wspomniany klimat, szczególnie chłód książkowego Lansquenet, i muszę przyznać, że bardziej przypadła mi do gustu niż książka. Rozwinięcie akcji oraz meritum lepiej do mnie dotarło. W książce zaś wiele rzeczy jest poplątanych, a magia wzbudza najczęściej negatywne emocje. Ksiądz i Vianne zdają się walczyć nie tylko między sobą, ale i o samego czytelnika. Nie mam im tego za złe, bo to... zupełnie ludzkie.

Specyficzny humor i aromat pobudzają apetyt...

Książka, której nie da się przeczytać jednym ciągiem. Potrzebowałam przerw, odpoczynku od Czekolady, bo napisana - lub przetłumaczona - jest ona dość ciężko (wkurzały mnie też obcojęzyczne wstawki piętrzące się niemal na każdej stronie - głównie nazwy słodyczy. Wolę wiedzieć o czym czytam, niż irytować się brakiem...