Jakież to było zmyślne stworzenie; po co płakać przy pożegnaniu, przecież to, co raz się wydarzyło w czasie, powtarza się bez przerwy w wieczności, zrozumiałem, że ona się śmieje, bo mimo tej paniki rozstania dławiącej okolice mostka wciąż jeszcze przewracaliśmy się z boku na bok we wspólnej bezsenności, wciąż jeszcze ułożeni jak łyżeczki czuliśmy sen poranny, czuliśmy, jak nas okrywa prześcieradłem świtu - i zaraziła mnie tym uwiecznieniem, tym śmiechem, i śmialiśmy się już razem, było mi do śmiechu, o tak.Kuczok jakoś tak nęci najbardziej, jak najbardziej i jak najlepiej w opowiadaniach. Nawet Senność w jego wydaniu to kilka opowiadań spojonych - o - bo nie połączonych ze sobą. Kuczok zamalowuje codzienność neologizmami; tak; tutaj już ludzie nie pleśnieją, tutaj ludzie się wyradzają i przeradzają na naszych oczach. To ludzie zwykli, codzienni, co to odrywają guziki i bekają po jedzeniu; to ludzie nie czasowi; uchwyceni w rytm niecodziennego fleszu. To ludzie co to czują tak, jak i my czujemy, ale o nas nikt nie pisze chociaż kto wie - może i sami o sobie napiszemy. Kochałabym Kuczoka, kochałabym go całą sobą gdyby nie średnie wrażenie, które zrobił na wszystkich już chyba, podczas spotkania autorskiego - bo Kuczok grał, ale o tym pisać nie będę. Bo choćby i przegrał na mokrym gruncie całe swoje życie jednego mu odmówić nie można - potrafi pisać pięknie jeśli nie najpiękniej i nainaczniej bo to obraza pisać o nim w zwyczajnych słowach. Polecam, oj bardzo polecam, jeśli proza ma być dla kogoś rozwinięciem poezji. Na języku i w uszach.

Jakież to było zmyślne stworzenie; po co płakać przy pożegnaniu, przecież to, co raz się wydarzyło w czasie, powtarza się bez przerwy w wieczności, zrozumiałem, że ona się śmieje, bo mimo tej paniki rozstania dławiącej okolice mostka wciąż jeszcze przewracaliśmy się z boku na bok we wspólnej bezsenności, wciąż jeszcze ułożeni jak łyżeczki czuliśmy sen poranny, czuliśmy, jak...