Ta książka to grzęzawisko. Niestety nie tego rodzaju, że wciąga namiętnie i szybko, by po chwili zdumionego Czytelnika wypluć. To powolne i podduszające bagienko. Zaczyna się lekko i swobodnie, uwodzi odkrywaniem świata osmańskiego orientu. Po kilkunastu stronach fabuła jednak grzęźnie w mule skomplikowanej (lub pozornie skomplikowanej?) relacji między wziętym do niewoli Wenecjaninem a jego nauczycielem - Hodżą. Od tego momentu książka zaczyna się niemiłosiernie dłużyć i nużyć.

Hodża jest postacią po prostu denerwującą, z którą nie wytrzymałbym dnia sam na sam. Narrator nie lepszy - snuje hipotetyczne historie i zamęcza Czytelnika wspominkami z przeszłości. Nawet fragment o ataku na Polskę, który jakoś przyspieszył bicie serca, okazał się po prostu nudny.

Szczerze mówiąc, zastanawiałem się, po co Pamuk napisał tę książkę. Może miała to być jakaś literacka wprawka? Powieść o homoseksualnej miłości? Może chciał pokazać, że da się napisać książkę o niczym? Stąd też ucieszyłem się, że Autor opatrzył „Biały zamek” kilkustronicowym epilogiem-przypisem, w którym - jak mniemałem - wyjaśniłby ratio swojej prozy. Płonna była ma nadzieja. Pamuk nie tłumaczy tam nic, a nuży jeszcze bardziej. Wciąż więc pytam: po co?

Ta książka to grzęzawisko. Niestety nie tego rodzaju, że wciąga namiętnie i szybko, by po chwili zdumionego Czytelnika wypluć. To powolne i podduszające bagienko. Zaczyna się lekko i swobodnie, uwodzi odkrywaniem świata osmańskiego orientu. Po kilkunastu stronach fabuła jednak grzęźnie w mule skomplikowanej (lub pozornie skomplikowanej?) relacji między wziętym do niewoli...