Twórczość Umberto Eco albo się kocha albo delikatnie rzecz ujmując, nie przepada się za nią. Tak się składa, że akurat należę do tej pierwszej kategorii czytelników i co jakiś czas lubię sięgnąć po jakąś książkę tego pisarza. Tym razem wydawnictwo Noir Sur Blanc uprościło mi sprawę wypuszczając wznowienie "Wyspy dnia poprzedniego". Jeśli miałbym ją porównać do jakiejś innej książki Eco, to podczas lektury przychodziły mi na myśl skojarzenia z "Baudolino". Mamy więc do czynienia z czymś w rodzaju historycznego fantasy, osadzonym w XVI wieku ze sporą ilością rozmyślań filozoficznych, opartego na różnego rodzaju wierzeniach, przesądach, poglądach charakterystycznych dla ludzi tamtej epoki.
Głównym bohaterem powieści jest Robert de la Grive, szlachcic z Piemontu, który bierze udział w jednym z epizodów Wojny Trzydziestoletniej - oblężeniu Casale z 1630 roku, aby następnie trafić w wir paryskiej socjety. Poza Casale i Paryżem, akcja dzieje się w okolicach sto osiemdziesiątego południka, gdzie znajduje się tajemnicza wyspa na której powinien znajdować się tytułowy dzień poprzedni. Robert trafia na statek "Dafne", który jest zakotwiczony w pobliżu lądu. Tam nasz bohater spotyka niemieckiego jezuitę (sam motyw krążenia po statku, przywodził mi na myśl "Terror" Dana Simmonsa), z którym będzie prowadził dysputy, badania i z którym będzie próbował się dostać na wyspę przy użyciu różnych dziwnych urządzeń.
Książka jest pełna ciętego dowcipu, humoru, szydery, ale również barokowego świata, który objawia się najczęściej pod postacią bohaterów nacechowanych racjonalizmem. Najczęściej ich rywalami są księża czy zakonnicy, z którymi przychodzi im toczyć boje na słowa. Sama koncepcja książka jest bardzo ciekawa. Główny bohater jest chory psychicznie, żyje w swoim urojonym świecie i na dodatek piszę romans, w którym opisuje on losy swojego brata bliźniaka, który za wszelką cenę stara się zniszczyć Roberta. Przyznam szczerze, że lubię takie wątki i u Eco brzmią one całkiem przekonująco, natomiast w pewnym momencie miałem już dość tematów filozoficznych, które pod koniec książki robiły się dość nużące (zwłaszcza kiedy główny bohater rozmyśla o byciu kamieniem). W każdym razie Umberto Eco, znów mnie nie zawiódł.

Twórczość Umberto Eco albo się kocha albo delikatnie rzecz ujmując, nie przepada się za nią. Tak się składa, że akurat należę do tej pierwszej kategorii czytelników i co jakiś czas lubię sięgnąć po jakąś książkę tego pisarza. Tym razem wydawnictwo Noir Sur Blanc uprościło mi sprawę wypuszczając wznowienie "Wyspy dnia poprzedniego". Jeśli miałbym ją porównać do jakiejś innej...