„Milczący zamek” był moim pierwszym spotkaniem z twórczością Kate Morton, było ono na tyle znaczące, że stała się ona moją ulubioną autorką. Jej styl pisania bardzo przypadł mi do gustu, miałam wrażenie, że "płynę" przez treść książki, doświadczając przy tym różnego rodzaju emocji. Podobnych oczekiwałam zapoznając się z kolejną pozycją, tj. „Zapomniany ogród”. Nie od razu znalazłam to, czego szukałam, czyli tego znanego mi klimatu z „Milczącego zamku”. Doczekałam się jednak i chociaż nie czułam tego szczególnego zachwytu, co poprzednim razem to muszę przyznać, że książka mnie nie rozczarowała. Nie trudno doszukać się w obu książkach pewnych podobieństw: sekrety z przeszłości, magiczne i tajemnicze miejsca, losy kobiet, jako główny wątek w kontekście bajkowych opowieści, pojawia się nawet ojciec, którego decyzja ma znaczący wpływ na rozwój zdarzeń. Podobieństwa nie są jednak tożsame z powieleniem, historie są zupełnie inne.

W „Zapomnianym ogrodzie” wszystko zaczyna się od opowieści o małej czteroletniej dziewczynce, która w niewyjaśniony sposób zostaje porzucona na statku płynącym do Australii. Samotne dziecko odnajduje w porcie jego pracownik i postanawia zaopiekować się, jak mniema, sierotą. Nell, takie imię nadają jej nowi rodzice nie jest świadoma swojego pochodzenia, do momentu ukończenia 21 lat. Kiedy poznaje prawdę jej jedynym pragnieniem staje się chęć poznania własnych korzeni. Los jest jednak przewrotny i niedane jest jej zgłębienie tej tajemnicy. Dalsze poszukiwania kontynuuje wnuczka Cassandra. Odkrywanie przeszłości nie odbywa się w zawrotnym tempie, przeciwnie książka stanowi świetny przykład na to, że aby czytać z zapartym tchem nie jest konieczna dynamiczna akcja. Jak dla mnie nie ważne było jak szybko poznam prawdę, istotniejszym był fakt możliwości poznawania świetnie wykreowanych postaci. Niemalże każda z nich wzbudza emocje: sympatię lub antypatię, w każdym razie nie pozostawia nas obojętnymi. Ponadto opis miejsc wydarzeń w wydaniu Morton powoduje, że w niektórych natychmiast chciałabym się znaleźć. W moim odczuciu to cecha charakterystyczna dla twórczości autorki.

„Milczący zamek” był moim pierwszym spotkaniem z twórczością Kate Morton, było ono na tyle znaczące, że stała się ona moją ulubioną autorką. Jej styl pisania bardzo przypadł mi do gustu, miałam wrażenie, że "płynę" przez treść książki, doświadczając przy tym różnego rodzaju emocji. Podobnych oczekiwałam zapoznając się z kolejną pozycją, tj. „Zapomniany ogród”. Nie od razu...