Tom szósty cyklu autobiograficznego Chmielewskiej czyli „Stare próchno”. Różnie się znacznie od pozostałych tomów z dwóch powodów. Po pierwsze został napisany w odstępie ponad 10 lat od pierwszych czterech a 6 lat od piątego. Po drugie jest po prostu mniej strawny.

Nie da się ukryć, że pod koniec swojej twórczości Chmielewskiej trochę zepsuł się charakter. W powieściach a przede wszystkim w „Starym próchnie” Chmielewska zaczęła być trochę za bardzo autorytarna, za bardzo krytyczna, kategoryczna, nieustannie narzekająca i – co najgorsze – za bardzo konserwatywna jeśli chodzi o poglądy jak i ich wyrażanie. Chwilami wręcz można było odnieść wrażenie, że świat pobiegł do przodu a Chmielewska uparcie nie ma zamiaru. Zdecydowanie zmieniło się też jej poczucie humoru, zabrakło w nim tej lekkości, luzu i wdzięku, było jakieś takie zachowawcze albo zrozumiałe tylko dla niej.

Niemniej jednak z ciekawością przeczytałem ten tom. U autorki zaszły spore zmiany. Przede wszystkim wreszcie porzuciła upiorne schody. A mianowicie przeprowadziła się z bloku, z wysokiego trzeciego piętra do parterowego domku i odżyła, a wszyscy wiedzą jaką nienawiścią Chmielewska te przeklęte schody darzyła. Poza tym, a to już mniej wesołe, podupadła na zdrowiu i jej perturbacje zdrowotne zdominowały ten tom. Nic dziwnego, miały bowiem potężny wpływ na to co się z nią działo. Jeszcze jedno co mnie zaskoczyło w tym tomie, ale na minus, to fakt, że pojawia się sporo nowych postaci, których tożsamość nie jest rozwinięta. Zazwyczaj Chmielewska „wprowadzając na scenę” jakąś osobę opisywała ją, dokonywała jako takiego przedstawienia. Tutaj tego zabrakło. Dobrze, że akurat te postaci są opisane w jej powieściach, stąd je kojarzę. Bez tego byłby mętlik.

Podsumowując. To taki słodko – gorzki tom, niestety, więcej w nim goryczy niż słodyczy. Nie bawiłem się już rak dobrze jak przy poprzednich ale nie żałuję przeczytania.

Tom szósty cyklu autobiograficznego Chmielewskiej czyli „Stare próchno”. Różnie się znacznie od pozostałych tomów z dwóch powodów. Po pierwsze został napisany w odstępie ponad 10 lat od pierwszych czterech a 6 lat od piątego. Po drugie jest po prostu mniej strawny.

Nie da się ukryć, że pod koniec swojej twórczości Chmielewskiej trochę zepsuł się charakter. W powieściach a...