Tom szósty cyklu autobiograficznego Chmielewskiej czyli „Stare próchno”. Różnie się znacznie od pozostałych tomów z dwóch powodów. Po pierwsze został napisany w odstępie ponad 10 lat od pierwszych czterech a 6 lat od piątego. Po drugie jest po prostu mniej strawny.

Nie da się ukryć, że pod koniec swojej twórczości Chmielewskiej trochę zepsuł się charakter. W powieściach a przede wszystkim w „Starym próchnie” Chmielewska zaczęła być trochę za bardzo autorytarna, za bardzo krytyczna, kategoryczna, nieustannie narzekająca i – co najgorsze – za bardzo konserwatywna jeśli chodzi o poglądy jak i ich wyrażanie. Chwilami wręcz można było odnieść wrażenie, że świat pobiegł do przodu a Chmielewska uparcie nie ma zamiaru. Zdecydowanie zmieniło się też jej poczucie humoru, zabrakło w nim tej lekkości, luzu i wdzięku, było jakieś takie zachowawcze albo zrozumiałe tylko dla niej.

Niemniej jednak z ciekawością przeczytałem ten tom. U autorki zaszły spore zmiany. Przede wszystkim wreszcie porzuciła upiorne schody. A mianowicie przeprowadziła się z bloku, z wysokiego trzeciego piętra do parterowego domku i odżyła, a wszyscy wiedzą jaką nienawiścią Chmielewska te przeklęte schody darzyła. Poza tym, a to już mniej wesołe, podupadła na zdrowiu i jej perturbacje zdrowotne zdominowały ten tom. Nic dziwnego, miały bowiem potężny wpływ na to co się z nią działo. Jeszcze jedno co mnie zaskoczyło w tym tomie, ale na minus, to fakt, że pojawia się sporo nowych postaci, których tożsamość nie jest rozwinięta. Zazwyczaj Chmielewska „wprowadzając na scenę” jakąś osobę opisywała ją, dokonywała jako takiego przedstawienia. Tutaj tego zabrakło. Dobrze, że akurat te postaci są opisane w jej powieściach, stąd je kojarzę. Bez tego byłby mętlik.

Podsumowując. To taki słodko – gorzki tom, niestety, więcej w nim goryczy niż słodyczy. Nie bawiłem się już rak dobrze jak przy poprzednich ale nie żałuję przeczytania.

Tom szósty cyklu autobiograficznego Chmielewskiej czyli „Stare próchno”. Różnie się znacznie od pozostałych tomów z dwóch powodów. Po pierwsze został napisany w odstępie ponad 10 lat od pierwszych czterech a 6 lat od piątego. Po drugie jest po prostu mniej strawny.

Nie da się ukryć, że pod koniec swojej twórczości Chmielewskiej trochę zepsuł się charakter. W powieściach a...

Myślę, że ta seria jest dla największych wielbicieli Pani J.Ch.
Czyli niekoniecznie byłam zachwycona.

Myślę, że ta seria jest dla największych wielbicieli Pani J.Ch.
Czyli niekoniecznie byłam zachwycona.

Treściowo - przeciętna, rozrywkowo - dobrze się czyta, trzeba dać się ponieść charakterystycznemu językowi autorki.

Treściowo - przeciętna, rozrywkowo - dobrze się czyta, trzeba dać się ponieść charakterystycznemu językowi autorki.

Dalej korzystając z mojego uziemienia czytam hurtem książki, Joannę Chmielewską mogę czytać na okrągło... co prawda wcześniejsze tomy Autobiografii być może były ciekawsze jak niektórzy uważają, ale ja myślę, że warto przeczytać, gdyż takiego talentu pisarskiego to my chyba już nie mamy u siebie.

Dalej korzystając z mojego uziemienia czytam hurtem książki, Joannę Chmielewską mogę czytać na okrągło... co prawda wcześniejsze tomy Autobiografii być może były ciekawsze jak niektórzy uważają, ale ja myślę, że warto przeczytać, gdyż takiego talentu pisarskiego to my chyba już nie mamy u siebie.

Kolejny raz popełniłam Chmielewską. Nie zliczę ile razy czytałam, na poprawę humoru, na nabranie dystansu do rzeczywistości. Pozycja ewidentnie dla fanów Wszystkiego co Chmielewskie. Chociaż...może być doskonałym przewodnikiem jak wykorzystać atuty wieku dojrzałego.

Kolejny raz popełniłam Chmielewską. Nie zliczę ile razy czytałam, na poprawę humoru, na nabranie dystansu do rzeczywistości. Pozycja ewidentnie dla fanów Wszystkiego co Chmielewskie. Chociaż...może być doskonałym przewodnikiem jak wykorzystać atuty wieku dojrzałego.

Jako wielka fanka Joanny Chmielewskiej (już od dobrych kilkunastu lat) i jej kryminałów nie mogłam nie sięgnąć po kolejną, ostatnią już część Autobiografii. Czytałam po kawałku, trzy dni, co jak na mnie jest rzadkie, ale chciałam jak najdłużej nacieszyć się książką mojej ukochanej autorki.
Życie na emeryturze w wydaniu Chmielewskiej wcale nie jest nudne (zważywszy na temperament autorki) liczne wydarzeni życiowe, zbiegi okoliczności, wyjazdy, wywiady, telewizja itp. Dużo ciekawostek z życia rodzinnego, sprostowań, odpowiedzi na pytania czytelników, wakacyjne wyjazdy, remonty, koty...
Wszystko opisane ze smakiem, ciętym językiem, z humorem i dystansem do siebie. Całość dopełniają zdjęcia. Gratka dla każdego fana autorki. Jak dla mnie super. Polecam!

Jako wielka fanka Joanny Chmielewskiej (już od dobrych kilkunastu lat) i jej kryminałów nie mogłam nie sięgnąć po kolejną, ostatnią już część Autobiografii. Czytałam po kawałku, trzy dni, co jak na mnie jest rzadkie, ale chciałam jak najdłużej nacieszyć się książką mojej ukochanej autorki.
Życie na emeryturze w wydaniu Chmielewskiej wcale nie jest nudne (zważywszy na...

Pięć gwiazdek tylko z szacunku dla Autorki. Ciężko się czyta, treść mało ciekawa, niestety tylko dla zagorzałych fanów Chmielewskiej.

Pięć gwiazdek tylko z szacunku dla Autorki. Ciężko się czyta, treść mało ciekawa, niestety tylko dla zagorzałych fanów Chmielewskiej.

Starość to na ogół nie jest wesoły temat, a jednak Chmielewska nawet o jesieni życia potrafiła pisać z humorem. Ten tom „Autobiografii” nie jest tak wciągający jak historie z dzieciństwa i młodości pisarki, ale i z nim warto się zmierzyć. Polecam przede wszystkim fanom Chmielewskiej.

Starość to na ogół nie jest wesoły temat, a jednak Chmielewska nawet o jesieni życia potrafiła pisać z humorem. Ten tom „Autobiografii” nie jest tak wciągający jak historie z dzieciństwa i młodości pisarki, ale i z nim warto się zmierzyć. Polecam przede wszystkim fanom Chmielewskiej.

moją opinią niech będzie zdanie z książki:
"Chyba czas najwyższy wrócić do tematu, chociaż już sama nie wiem co tu jest tematem."

moją opinią niech będzie zdanie z książki:
"Chyba czas najwyższy wrócić do tematu, chociaż już sama nie wiem co tu jest tematem."

Cała autobiografia Joanny Chmielewskiej była dla mnie swoistą psychoterapią, postawiła na nogi, była była niezwykłą dawką pozytywnego myslenia i specyficznego podejścia do wszelakich problemów. Wielki ukłon dla autorki - mojej najukochańszej...

Cała autobiografia Joanny Chmielewskiej była dla mnie swoistą psychoterapią, postawiła na nogi, była była niezwykłą dawką pozytywnego myslenia i specyficznego podejścia do wszelakich problemów. Wielki ukłon dla autorki - mojej najukochańszej...