"Jestem bohaterem. To łatwe. Jeśli nie masz rąk albo nóg, jesteś bohaterem albo trupem.Jeśli nie masz rodziców, polegaj na swoich rękach i nogach. I bądź bohaterem. Jeśli nie masz rąk ani nóg, a w dodatku udało Ci się zostać sierotą od urodzenia - wszystko już przesądzone. Jesteś skazany na to, że będziesz bohaterem do końca swoich dni. Albo zdechniesz. Ja jestem bohaterem. Po prostu nie mam innego wyjścia".

Mocne.Tak zaczyna się relacja Gallego, syna Hiszpanki i Wenezuelczyka, wnuka Ignacia Gallego, szefa Komunistycznej Partii Hiszpanii przebywającego na emigracji w Moskwie. Ruben przyszedł na świat w 1968 r. w klinice kremlowskiej z dziecięcym porażeniem mózgowym. Gdy leczenie nie dawało rezultatów, matce powiedziano, że umarł. Wyjechała do Francji i stała się antykomunistką, po latach odnalazła syna. Dziadek nigdy nie zainteresował się jego losem. Ruben trafił pod skrzydła państwa - jego ośrodków opiekuńczych. O przejściu tej drogi przez mękę, jaką było dorastanie niechodzącego dziecka w domach dziecka, traktuje właśnie jego książka.
Ta historia zawstydza. Bo ona rzeczywiście mówi o bohaterach - ludziach (dzieciach!), którzy w tym okrutnym systemie trwali mimo wszystko, przełamywali bariery, pełzali, czołgali się, ale żyli - i starali się żyć tak, by to życie czuć, by go nie marnować. To apoteoza życia właśnie. Jest w nim wiele zła, ale i wiele dobroci. I choć ta książka jest wstrząsająca, daje nadzieję i siłę.
Jest też piękna literacko - oszczędna stylistycznie, niepozbawiona humoru, precyzyjna w budowaniu scen.

"Jestem bohaterem. To łatwe. Jeśli nie masz rąk albo nóg, jesteś bohaterem albo trupem.Jeśli nie masz rodziców, polegaj na swoich rękach i nogach. I bądź bohaterem. Jeśli nie masz rąk ani nóg, a w dodatku udało Ci się zostać sierotą od urodzenia - wszystko już przesądzone. Jesteś skazany na to, że będziesz bohaterem do końca swoich dni. Albo zdechniesz. Ja jestem bohaterem....