Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To wstrząsająca książka. Gdy zdamy sobie sprawę, jak łatwo było zgnoić ludzi, manipulować nimi, zastraszyć. Kiedy dotrze do nas, jak wiele osób donosiło, zdradzało... Przyjaciół, członków rodziny... Wtedy ogarnia człowieka strach. I jeszcze gniew. I poczucie pustki. A gniew najbardziej na tych, którzy ten chory świat kreowali, a którzy nigdy nie ponieśli za to kary. Są szanowanymi obywatelami, autorytetami, poważnymi emerytami. Jakże musi to boleć tych, po których ten walec przejechał, zgnojonych, złamanych.
Choć pewnie i kaci nie śpią spokojnie. Boją się, że jednak ich dzieci czy wnuki dowiedzą się, kim byli, i pluną im w twarz.
Ohydne czasy. Tyle że pewnie i dziś wiele tej ohydy w ludziach. To naprawdę wielka sztuka - przejść przez życie jako przyzwoity człowiek. Ku pamięci tych niezłomnych maluczkich warto zagłębić się w ten mroczny świat, tak umiejętnie przybliżony przez autora.

To wstrząsająca książka. Gdy zdamy sobie sprawę, jak łatwo było zgnoić ludzi, manipulować nimi, zastraszyć. Kiedy dotrze do nas, jak wiele osób donosiło, zdradzało... Przyjaciół, członków rodziny... Wtedy ogarnia człowieka strach. I jeszcze gniew. I poczucie pustki. A gniew najbardziej na tych, którzy ten chory świat kreowali, a którzy nigdy nie ponieśli za to kary. Są...

Zmęczyłam tę książkę - to najwłaściwsze określenie. Owszem: lekka, ale mało zabawna, rozwlekła, o niczym. Może gdyby była krótsza, ale blisko 450 stron?! Bohaterowie - inaczej niż w innych czytanych przeze mnie powieściach Mendozy - mało wyraziści, nudni, bez iskry. Nawet tużpowojenna Barcelona nie nęci swymi opisami. Może zresztą w ogólnej rozwlekłości, powtarzalności, przewidywalności jej klimat się rozmył.

Zmęczyłam tę książkę - to najwłaściwsze określenie. Owszem: lekka, ale mało zabawna, rozwlekła, o niczym. Może gdyby była krótsza, ale blisko 450 stron?! Bohaterowie - inaczej niż w innych czytanych przeze mnie powieściach Mendozy - mało wyraziści, nudni, bez iskry. Nawet tużpowojenna Barcelona nie nęci swymi opisami. Może zresztą w ogólnej rozwlekłości, powtarzalności,...

Cóż, powieść, której za chwilę nie będę pamiętać. Chaotyczna, niejasna, przegadana, sprawia ostatecznie wrażenie, że była o niczym, choć przecież jej temat przewodni to emigracja, ból, jaki ona sprawia, poczucie zagubienia, osamotnienia, niezrozumienia, nieprzynależenia do żadnego ze światów. Ostatecznie jednak książka daje jakiś obraz stanu zwanego emigracją, o którym sam autor zapewne wiele wie jako Rumun od 1986 r. na emigracji.
Ciekawe jest zderzenie świata uciekinierów z socjalistycznej Europy Wschodniej ze światem racjonalnej, przewidywalnej Ameryki, w której normy są po to, by ich przestrzegać. Nasz wspólny los - ludzi z bloku wschodniego.

Cóż, powieść, której za chwilę nie będę pamiętać. Chaotyczna, niejasna, przegadana, sprawia ostatecznie wrażenie, że była o niczym, choć przecież jej temat przewodni to emigracja, ból, jaki ona sprawia, poczucie zagubienia, osamotnienia, niezrozumienia, nieprzynależenia do żadnego ze światów. Ostatecznie jednak książka daje jakiś obraz stanu zwanego emigracją, o którym sam...