Oczarowała mnie ta książka. W dobie wątpliwej jakości eksperymentów albo "języka przeźroczystego", czyli takiego, który niczym się nie wyróżnia i nie przeszkadza w czytaniu, proza Jacka Dehnela jest prawdziwym cymesem. Polot, kunsztowność i ogromna erudycja to niewątpliwe zalety dzieła.
Ten stosunkowo młody autor jest artystą słowa. Jego polszczyzna jest bogata, kwiecista, nietuzinkowa, momentami wręcz bawiąca się z czytelnikiem, a przy tym diabelsko sprawna i plastyczna.
Oczywiście Balzakiana to przede wszystkim zjawisko nie tylko językowe, ale fabularne. Wszystkie cztery minipowieści są doskonale skonstruowane, przewrotne i głębokie.
Całość - jak nietrudno się domyślić - nawiązuje do prozy Balzaka, czy to poprzez aluzje i nawiązania, czy próbę uchwycenia pewnych typów ludzkich na tle przemian ustrojowych i społecznych.
Autor jawi się jako wnikliwy analityk i obserwator, zwracają uwagę błyskotliwe frazy i trafne puenty. Proza obyczajowo-społeczna często popełnia grzech kardynalny każdego pisarstwa, czyli nudę. Tutaj mimo czasami wydawać by się mogło przydługiej (jeszcze jeden ukłon w kierunku Balzaka) ekspozycji, czyta się kolejne strony z zaciekawieniem, a nawet z wypiekami na twarzy.
Panie Dehnel, chapeau bas!

Oczarowała mnie ta książka. W dobie wątpliwej jakości eksperymentów albo "języka przeźroczystego", czyli takiego, który niczym się nie wyróżnia i nie przeszkadza w czytaniu, proza Jacka Dehnela jest prawdziwym cymesem. Polot, kunsztowność i ogromna erudycja to niewątpliwe zalety dzieła.
Ten stosunkowo młody autor jest artystą słowa. Jego polszczyzna jest bogata, kwiecista,...