uwielbiam literaturę faktu.
i kocham literaturę podróżniczą.
dlatego więc takie książki jak Kamińskiego kocham podwójnie.
bo uczą nas pokory wobec otaczającej natury i pokazują, że nie ma granic, których nie moglibyśmy pokonać.
idziemy sobie z Kamińskiem i jego saniami, noga za nogą, dzień za dniem, przez szczeliny. w śniegu. samotnie. mamy chwile wątpliwości, poranione stopy i odmrożenia. sikamy nocą do butelki i zastanawiamy się w jaki taktyczny sposób zrobić kupę by nie odmrozić sobie tyłka. zakładamy na twarz maseczkę z neoprenu, żeby ochronić skórę przed smagającym nas mrozem. rozkładamy obóz, idziemy spać, wstajemy wczesnym rankiem, zwijamy wszystko i znów idziemy. i tak dzień za dniem, noga za nogą, kilometr za kilometrem...
nie wiem co takiego nieprawdopodobnego jest w tych dziennikach, że tak magnetyzują. podarowują czytelnikowi przestrzeń. i wiarę, że WSZYSTKO jest możliwe, tylko trzeba mocno chcieć.

uwielbiam literaturę faktu.
i kocham literaturę podróżniczą.
dlatego więc takie książki jak Kamińskiego kocham podwójnie.
bo uczą nas pokory wobec otaczającej natury i pokazują, że nie ma granic, których nie moglibyśmy pokonać.
idziemy sobie z Kamińskiem i jego saniami, noga za nogą, dzień za dniem, przez szczeliny. w śniegu. samotnie. mamy chwile wątpliwości, poranione...