Powiem szczerze, że po skończeniu, sztucznie podzielonego na dwa woluminy, pierwszej części drugiego tomu "Ilionu" zacząłem odczuwać już pewne znużenie. W zasadzie, pojawiło się ono już, mniej więcej w połowie lektury tej części - powodem tego jest, że autor coraz mniej zręcznie ucieka od odpowiedzi, sztucznie, w stylu twórców telewizyjnych, serialowych tasiemców, unikając definitywnych rozwiązań większości wątków, tudzież od udzielenia odpowiedzi na pytania, które nurtowały mnie od zakończenia lektury tomu poprzedniego. Zwroty akcji, o ile nie można im zarzucić pewnej nieprzewidywalności, to jednak działają zbyt często na zasadzie - że pozwolę sobie użyć cytatu z Zygmunta Staszczyka - "raz ja uciekam im, raz oni gonią mnie". Z większości fabularnych wolt niewiele wynika, bowiem prędzej czy później akcja zamiera w status quo, znanym z pierwszego tomu. Owszem, dostajemy kilka dość subtelnych wskazówek, ale, szczerze, są to zaledwie skrawki wiadomości, dające nam niewiele więcej odpowiedzi, niż tom rozpoczynający "Ilion". No, ale niedopowiedzenia nie byłyby takie złe, gdyby pozostawały w tle bardziej angażującej fabuły, a z tą, jak już pisałem jest raczej słabo. Bohaterowie dokądś zmierzają, coś robią, z kimś walczą (aby za chwilę stanąć po stronie dawnych oponentów), ale wszystko to pozbawione jest, nie wiem, jakiegoś rytmu, pędu (choć pewnym scenom nie mogę odmówić bycia dynamicznymi, tudzież epickimi).

Tak więc, póki co nieco rozczarowujący ciąg dalszy, jakkolwiek pomysłowy koncept wciąż pozwala rokować duże nadzieje na interesujące rozwiązanie wielu wątków tej historii.

Powiem szczerze, że po skończeniu, sztucznie podzielonego na dwa woluminy, pierwszej części drugiego tomu "Ilionu" zacząłem odczuwać już pewne znużenie. W zasadzie, pojawiło się ono już, mniej więcej w połowie lektury tej części - powodem tego jest, że autor coraz mniej zręcznie ucieka od odpowiedzi, sztucznie, w stylu twórców telewizyjnych, serialowych tasiemców, unikając...