Tej książce można zarzucić tylko jedno: barwny i pełen życia obraz rodziny Żabińskich, ich pomysłowości w walce z okupantem, a także fantazji, z jaką potrafili przebrnąć przez wszystkie lata wojennej niedoli - to sprawia, że niemal zupełnie nie odczuwa się piętna wojny, opisywanej w tej na poły biograficznej książce.
Rzecz dotyczy bowiem losów zarządców przedwojennego warszawskiego zoo: Antoniny i Jana Żabińskich, oraz -dorastającego w czasach wojennej zawieruchy- ich syna Rysia.
Dom Żabińskich to dom ciepły, pełen gwaru, ruchu, żartów, fantazji, zwierząt i ludzi. Nie zmieniają tego nawet trudne okupacyjne czasy, gdy Żabińskim brakuje jedzenia i opału na zimę. Muszą pogodzić się nie tylko z tym, ale także z utratą zwierząt, które zagrabione przez niemieckich najeźdźców, trafiają do różnych ogrodów zoologicznych w Rzeszy, zaś wszystkie mniej cenne okazy zostają brutalnie odstrzelone przez niemieckich żołnierzy.
Jan Żabiński dzięki swojemu wrodzonemu sprytowi i brawurze przekształca zoo, najpierw w dobrze prosperującą tuczarnię świń (ponieważ mięso z nich trafia na stoły okupanta, większość z nich zaraża pasożytami), a w późniejszym okresie, udaje mu się namówić ówczesnego niemieckiego zarządcę miasta, na przekształcenie zielonych terenów zoo w ogródki działkowe dla mieszkańców Warszawy. Tym sposobem
wyświadcza przysługę wielu mieszkańcom stolicy, którym owe ogródki pomogły przeżyć trudne czasy wojenne (ilość kalorii wyznaczona przez Niemców, przypadająca na jednego dorosłego Polaka wyniosła wówczas ok. 600 kalorii), a także zachować unikalne okazy zielone warszawskiego ogrodu zoologicznego, któremu groziła zwykła dewastacja i ruina.
Pracując w stacji epidemiologicznej, a jednocześnie będąc zarządcą ogródków działkowych, czyli mając względnie ustabilizowany wojenny byt, Jan Żabiński znajduje jeszcze czas i odwagę, by wraz z żoną stworzyć w opuszczonych budynkach zoo, jak również w jego podziemiach, kryjówki dla zbiegłych z getta Żydów. Osoby te, Jan Żabiński wielokrotnie osobiście wyprowadzał z warszawskiego getta, w czym pomagał mu wdzięk osobisty, spryt i pomysłowość.
Choć to opowieść o trudnych dla ludzi czasach, to jednak niesie budujące przesłanie i jej lektura sprawia, że czujemy się pokrzepieni. A także oczarowani fantazją, czarem i urokiem Żabińskich. Dzięki takim ludziom, jak oni, ten świat bowiem, wciąż idzie jeszcze do przodu.

Tej książce można zarzucić tylko jedno: barwny i pełen życia obraz rodziny Żabińskich, ich pomysłowości w walce z okupantem, a także fantazji, z jaką potrafili przebrnąć przez wszystkie lata wojennej niedoli - to sprawia, że niemal zupełnie nie odczuwa się piętna wojny, opisywanej w tej na poły biograficznej książce.
Rzecz dotyczy bowiem losów zarządców przedwojennego...