O tym, że uwielbiam Chmielewską i o tym jak bardzo uwielbiam Chmielewskiej książki pisałem wielokrotnie, do znudzenia wręcz. Niestety nie jest tak, że jakiś ulubiony autor pisze jedynie powieści genialne, które zawsze trafiają w gust. Tak jest niestety z „Szajką bez końca”.

Czytałem tę książkę po raz któryś. Za każdym razem łudzę się, że może tym razem mi się spodoba, tu coś we łbie kliknie, tam się przestawi, odbiorę wreszcie inaczej i to będzie to. Tym razem też to nie było to, po prostu ta konkretna powieść do mnie nie trafia.

Nie trafia do mnie po prostu intryga. Jest dla mnie nazbyt wydumana i zagmatwana. Jak zazwyczaj książki Chmielewskiej czyta się lekko i łatwo przy tej należy się solidnie skupić, żeby nie uronić ani zdania, wątków tu sporo, każdy na swój sposób istotny, pominięcie czegoś wprowadza dezorientację. I to jest jedyny minus tej powieści, ale w sumie największy i najbardziej istotny dla fabuły.

A fabuła ogólnie jak zwykle u autorki – na bazie spontanicznych zwrotów akcji. Mistrzyni pakowania się w kłopoty i dziwne przypadki nie zawodzi i tym razem. Do tego dużym atutem jest obecność jak zawsze rewelacyjnych Alicji i Teresy. Dowcip też był. Może nie było tak zabawnie i absurdalnie jak we „Wszystkim czerwonym” czy „Bocznych drogach” ale jednak momenty były.

Niemniej fanem tej konkretnej powieści nadal nie jestem.

O tym, że uwielbiam Chmielewską i o tym jak bardzo uwielbiam Chmielewskiej książki pisałem wielokrotnie, do znudzenia wręcz. Niestety nie jest tak, że jakiś ulubiony autor pisze jedynie powieści genialne, które zawsze trafiają w gust. Tak jest niestety z „Szajką bez końca”.

Czytałem tę książkę po raz któryś. Za każdym razem łudzę się, że może tym razem mi się spodoba, tu...