Czy jako dziecko wymykaliście się z domu, by zaszyć się gdzieś w dogodnym miejscu i podziwiać gwiazdy? Jeśli tak, to macie w sobie dość romantyzmu i wrażliwości, by stać się, no nie wiem, płodnymi pisarzami, jak choćby G. R.R. Martin.

Historia G. R.R. Martina zaczęła się na półwyspie Bayonne w stanie New Jersey. Aż do czasu wstąpienia do college’u nie podróżował, był więc jednym z tych dzieciaków, którym bogata wyobraźnia musi zastąpić możliwość zwiedzania ciekawych miejsc naszego globu. W pierwszej części „Retrospektywy” autor opisuje początki swej działalności pisarskiej – poznajemy bohaterów komiksów, które na długo angażowały wyobraźnię nastolatka; spotykamy studenta, który zamiast pracy zaliczeniowej pisze opowiadanie oparte na faktach (była to „Forteca” bardzo dobrze przyjęta przez prowadzącego); wreszcie Martin dzieli się z nami cennym wspomnieniem, gdy po raz pierwszy udało mu się zobaczyć swoje nazwisko pod tekstem opublikowanym w czasopiśmie „Galaxy”. Ten tekst to opowiadanie „Bohater” - i to ono zrobiło na mnie największe wrażenie, mimo tego, że stworzył je na początku kariery.

Książka podzielona jest przez autora na cztery części: „Fan w czterech kolorach”, „Paskudny zawodowiec”, „Światło odległych gwiazd” oraz „Dziedzice Żółwiowego Zamku”, w których stopniowo poznajemy kolejne etapy rozwoju Martina jako pisarza(bo jest on jeszcze producentem telewizyjnym, scenarzystą, wydawcą i redaktorem). „Retrospektywę” zaczęłam czytać właśnie od tych wprowadzeń, które same w sobie potwierdzają świetny warsztat pisarski autora – to, co chciał nam przekazać ze swojej prawdziwej historii , przedstawił nie mniej ciekawie, niż opowiadania umieszczone w każdym rozdziale.

A same opowiadania? Zróżnicowane gatunkowo (znajdziemy tu przedstawicieli science fiction, których jest tu najwięcej, jako ze Martin zaczynał od tego właśnie gatunku, horrorów oraz fantasy) i niezmiennie stojące na wysokim poziomie. Nie ma tu tekstów słabych, niedopracowanych, co doceniali na przestrzeni lat czytelnicy, gdyż praktycznie za każdym z tych tekstów idzie nagroda (lub nominacja) Hugo, Nebula czy World Fantasy.

Polecam „Retrospektywę” fanom wymienionych gatunków oraz wielbicielom dobrze skonstruowanych (od początku do końca!) tekstów. Zaryzykuję również i rekomenduję ją tym, którym może czkawką odbija się szum wokół produkcji filmowej znanej pod tytułem „Gra o tron”, realizowanej na podstawie najbardziej znanego cyklu fantasy stworzonego przez Martina („Pieśń lodu i ognia”). Serial nie dorasta do pięt serii książkowej, dlatego warto zapoznać się z oryginalną twórczością pisarza, dla którego nawet pisanie o własnym życiu jest okazją do stworzenia frapującej opowieści.

W „Retrospektywie” znalazłam również wypowiedź Martina , w której pisze, za co kocha fantasy – te słowa oddają i moją miłość do tego gatunku, więc je po prostu zacytuję:
„(…) Fantasy to srebro i szkarłat, indygo i błękit, obsydian z żyłkami złota i lazurytu. Rzeczywistość to sklejka i plastik, pomalowane na brunatno i oliwkowo. Fantasy smakuje kubańskimi cygarami, miodem, krwistym czerwonym mięsem i winami słodkimi jak lato. Rzeczywistość to fasola i tofu, a na końcu zostaje z niej popiół. Rzeczywistość to kompleksy handlowe w Burbank, kominy w Cleveland, parkingi w Newark. Fantasy to wieże Minas Tirith, pradawne kamienie Gormenghastu, komnaty Camelotu. Fantasy unosi się na skrzydłach Ikara, rzeczywistość lata Southwet Airlines. Dlaczego nasze marzenia tak bardzo się kurczą po spełnieniu?
Sądzę, że czytamy fantasy po to, by na nowo odkrywać barwy. Poczuć smak ostrych przypraw i usłyszeć pieśń, którą śpiewały syreny. Ma ona w sobie jakąś starą prawdę, która przemawia do czegoś głęboko ukrytego w naszej jaźni, do dziecka marzącego o tym, że pewnego dnia będzie polowało w lasach nocy, ucztowało pod wzgórzem i odnajdzie wieczną miłość gdzieś na południe od Oz i na północ od Shangri – La.
Mogą sobie zatrzymać swoje niebo. Kiedy umrę, chcę pójść do Śródziemia. (…)” (s. 449).

Czy jako dziecko wymykaliście się z domu, by zaszyć się gdzieś w dogodnym miejscu i podziwiać gwiazdy? Jeśli tak, to macie w sobie dość romantyzmu i wrażliwości, by stać się, no nie wiem, płodnymi pisarzami, jak choćby G. R.R. Martin.

Historia G. R.R. Martina zaczęła się na półwyspie Bayonne w stanie New Jersey. Aż do czasu wstąpienia do college’u nie podróżował, był...