Rewelacyjna sprawa. Nie jest to jakaś strasznie długa książka - mniej niż 90 stron i sporo ilustracji więc do przeczytania w jeden wieczór i zostanie jeszcze czas na ulubiony serial. Jej wartość nie leży w odkrywczości - bo w sumie wszystko (no może niemal wszystko) już gdzieś było - leży w tym, że zebrano to razem w jednej przystępnej formie.
Całość zaczyna się od opisania ogólnej sytuacji na froncie w końcu lipca, potem ogólna sytuacja wojsk niemieckich przewija się jeszcze dwukrotnie przez łamy pracy (a to temat zasługujący na znacznie bardziej dogłębną i dłuższą analizę opartą o źródła radzieckie i niemieckie),następnie mamy chronologiczny opis działań niemieckich wojsk pancernych (ale także jednostek formalnie podporządkowanych artylerii),czasem w ujęciu ogólnym czasem w ujęciu poszczególnych jednostek biorących udział w tłumieniu powstania. Na koniec przed podsumowaniem mamy dane o niemieckich stratach, opis działań mniejszych i gorzej dokumentowanych jednostek pancernych (zwłaszcza policyjnych oddziałów pancernych) no i podsumowanie.
Jest też kilka smaczków. Powstańcy generalnie nie znali się na rozpoznawaniu niemieckich maszyn - nic dziwnego w większości byli to młodzi ochotnicy, często bez odpowiedniego przeszkolenia a nawet przedwojenna kadra mogła mieć braki w wiedzy bo i technika czołgowa poszła znacząco do przodu a i w Warszawie miał miejsce debiut bojowy przynajmniej jednej - dwóch maszyn niemieckich. Z tego powodu wszystkie te pojazdy zwano popularnie Panterami i Tygrysami ot całkiem udany zabieg podtrzymywania morale - taka potęga na nas się zwaliła a i jak pisze - mieli prawa nie rozpoznawać poszczególnych pojazdów. Z tego powodu w latach 80tych i 90tych sporo autorów kwestionowało w ogóle użycie przez Niemców tych czołgów (zwłaszcza Tygrysów) nie mówiąc już nawet o jakimkolwiek obezwładnieniu czy wyeliminowaniu któregoś. Tymczasem jak wynika z dokumentacji niemieckiej (która jest dalece niedoskonała) czołgi te w Warszawie były, brały udział w walkach ba jeden został (co najmniej) czasowo obezwładniony przez powstańców.
Inna sprawa, że straty bezpowrotne w broni pancernej Niemcy mieli (z oczywistych względów) minimalne. Wynikało to z tego co podkreślają wszyscy autorzy wspomnień (zwłaszcza zachodni) - uporczywego dążenia przez oddziały nazistowskie do wycofania uszkodzonych pojazdów z pola walki i ich wyremontowania.
Książka warta polecenia ludziom zainteresowanym Powstaniem Warszawskim ale i generalnie interesującym się DWSem czy historią wojska pancernych.

Rewelacyjna sprawa. Nie jest to jakaś strasznie długa książka - mniej niż 90 stron i sporo ilustracji więc do przeczytania w jeden wieczór i zostanie jeszcze czas na ulubiony serial. Jej wartość nie leży w odkrywczości - bo w sumie wszystko (no może niemal wszystko) już gdzieś było - leży w tym, że zebrano to razem w jednej przystępnej formie.
Całość zaczyna się od...