Zwykle bywam sceptyczny, kiedy chodzi o nieznanych mi autorów i traktuję ich z dużą rezerwą. Zważywszy na to, że nie czytałem żadnej książki Lindy Nagaty i „Czerwień” była moim pierwszym kontaktem z jej twórczością, nie oczekiwałem niczego spektakularnego. I postępowałem słusznie, bo otwarcie tej trylogii Science Fiction jest książką najwyżej przeciętną, której rozliczne zalety giną w gąszczu mniejszych i większych wad.

Autorka wykreowała ciekawą i zarazem przerażającą wizję niedalekiej przyszłości, gdzie człowiek przestał być panem swojego życia, a zamiast tego stał się marionetką w rękach bogatych przedsiębiorców. W tym świecie wojna to biznes, a żołnierz jest pionkiem, którym można z łatwością manipulować i wykorzystywać w celach propagandowych. To staje się tym bardziej przerażające, gdy czytelnik uświadamia sobie, jak bardzo prawdopodobny jest taki bieg wydarzeń i jak niewiele brakuje, by nasze społeczeństwo zostało w ten sposób kontrolowane.

U podstaw tej militarnej SF leży solidny pomysł i bałem się, że przytłoczy go nawał akcji, a fabuła zejdzie na drugi plan, oferując tylko walkę i opisy wojskowych manewrów. Jednak czytając pierwsze strony, Linda Nagata mile zaskakuje sposobem, w jaki prowadzi akcję. Niespiesznie tłumaczy sytuację w jakiej znajdują się bohaterowie i spokojnie opisuje wykreowany przez siebie świat.

Niestety, mimo iż z początku pieczołowitość i opieszałe tempo są zaletami książki, z czasem stają się jej największą bolączką… Spędziwszy z lekturą dłuższy czas, „Czerwień” zaczyna nużyć. Monotonna narracja sprawiała, że zmuszałem się do przewracania kolejnych stron i im dłużej czytałem, tak traciłem zainteresowanie wprost proporcjonalnie.

Być może wpływ na to ma postać głównego bohatera, którego oczami obserwujemy wydarzenia książki. James Shelley jest typowym żołnierzem, którego można spotkać w pierwszym lepszym wysokobudżetowym filmie Hollywoodzkim. Niczym się nie wyróżnia i nie jest bohaterem, którego zapamiętam na lata. Co gorsze, obserwuje i komentuje świat w dość szorstki i niewyrafinowany sposób, przez co cierpi kreacja pozostałych bohaterów powieści. Zaś ci, których poznajemy, nie zachwycają.

„Czerwień” to ciekawy pomysł w nudnej otoczce. Nużąca narracja i niewyszukani bohaterowie sprawili, że z czasem straciłem zainteresowanie intrygą. Nie sięgnę po kolejne części trylogii i dłużej zastanowię się, nim przeczytam inny tytuł Lindy Nagaty. To średnie SF i nawet miłośnicy militarnych powieści z tego gatunku mogą być rozczarowani monotonią i nudą, która narasta z każdą stroną. 

Konrad Dziewanowski