Podwarszawskie mokradła są znakomitym miejscem do popełnienia zbrodni – z ta tezą zgadzają się wszyscy bohaterowie książki Tomasza Piątka pod tytułem „Bagno”.

Główny bohater – młody architekt, podczas jednej ze swych częstych przechadzek po tym, w znakomitej większości leżącym odłogiem terenie, znajduje zwłoki młodego chłopaka. Bagnistość mokradeł utrudnia pracę policji, a sytuacja dodatkowo komplikuje się, gdy wychodzi na jaw, iż roznosiciel pizzy to nie jedyny denat pochowanym żywcem w tym rejonie.

Już na wstępie wydawca lektury podsuwa nam informację o trzech zabójstwach, które ma opiewać fabuła książki. Dla miłośników kryminałów taka zapowiedź brzmi może zachęcająco, choć nie porażająco ambitnie. Jednak – co zdarza się niepomiernie rzadko – w tym przypadku wydawca okazał się wyjątkowo oszczędny w szczegółach. Trup w tej książce ściele się gęsto, a liczba zabójstw z pewnością nie ogranicza się do trzech – tak w średniowieczu, jak i teraźniejszości. Ciekawym urozmaiceniem jest fakt, iż do morderstw dochodzi w pobliżu nowo powstałej Świątyni Opatrzności Bożej [brzmi znajomo?], której budowę sfinansowały władze. Pozostałe szczegóły otacza nimb tajemnicy. Mogę chyba śmiało napisać, że wszystko; zarówno sama osoba seryjnego mordercy, jak i motywy jego działania są przez większą część lektury niejasne i trudne do zdefiniowania. W książce stawianych jest co prawda kilka hipotez, od sięgających 700 lat wstecz, do mających powiązania z neopogańską sektą, jednakże w każdej z nich łatwo doszukać się pokaźnych szkopułów i znaczących dysonansów. Wymienia się również tajne organizacje masońskie. I tylko jedno jest czytelne: mordercza mania, kierująca owianym tajemnicą zabójcą.

W powieści już od pierwszych stron zadziwia nieczęsto spotykana zdolność autora do płynnego i swobodnego przechodzenia od ogółu do szczegółu i vice versa. Niby nic wielkiego, ale odnajdywanie braku ograniczeń w życiu dzięki krojeniu sera, czy odniesienie fachu roznosiciela pizzy do ludzkiej anonimowości w XXI wieku to wcale niełatwa sztuka. Tego typu powiązań jest więcej i – co ciekawe – nie nudzą one czytelnika, nie wprawiają go także w rozbawienie. W trakcie lektury nabiera on przekonania, że nic na tym świecie nie jest dziełem przypadku, a każda rzecz posiada daleko sięgające powiązania i jest to odczucie tyleż niezwykłe, co graniczące z szaleństwem.

Warto zauważyć nieco sardoniczne poczucie humoru, jakie odnajdujemy na łamach ksiązki i trącające naturalizmem opisy. Godna uwagi jest także niesamowita umiejętność narratora błądzenia wokół tematu. Jednakże jest to błądzenie konstruktywne, które niejednokrotnie prowadzi do zaskakujących, acz całkowicie logicznych wniosków. W swej powieści Tomasz Piątek po mistrzowsku prezentuje wydarzenia widziane oczyma różnych bohaterów; czyni to lekturę tyleż wiarygodną, co niepokojącą, [a chwilami nawet niezrozumiałą].

Szczęśliwie, koniec końców, przyczyny rozwoju wypadków zostają objawione czytelnikowi, zatem nie ma tu irytujących niedomówień. Jakkolwiek sięgając po „Bagno” spodziewałam się książki nieco innej [płytszej? bardziej przyziemnej?] natury. Nie do końca potrafię sprecyzować moje wątpliwości, na które wpływ miały druga [surrealistyczno-schizofremiczna] i trzecia [transowa] część powieści. Liczyłam na lekki kryminalik, którym ta książka na pewno nie jest. Mimo to nie mogę zawyrokować, iż lektura nie przypadła mi do gustu. To, że ze względu na obecność omawianych wyżej części wydaje się dość niecodzienna [aby nie napisać: dziwna] nie dyskryminuje jej wszakże w moich oczach. Może jedynie notka wydawcy wobec tych okoliczności okazuje się nieco myląca. Jednakże samej powieści wiele zarzucić nie mogę, a to solidna podstawa do wystawienia pozytywnej oceny.

Podwarszawskie mokradła są znakomitym miejscem do popełnienia zbrodni – z ta tezą zgadzają się wszyscy bohaterowie książki Tomasza Piątka pod tytułem „Bagno”.

Główny bohater – młody architekt, podczas jednej ze swych częstych przechadzek po tym, w znakomitej większości leżącym odłogiem terenie, znajduje zwłoki młodego chłopaka. Bagnistość mokradeł utrudnia pracę policji,...