Długo nie mogłam wgryźć się w tę opowieść - prawdę mówiąc szło mi jak po grudzie... Zero emocji, zero zaangażowania, miałam też chwilami chęć porzucenia tej książki. Teraz wiem, że byłby to straszny błąd - i stwierdzam z pełnym przekonaniem, że pokochałam w niej absolutnie wszystko.

Moyes to według mnie mistrzyni budowania relacji między bohaterami - są wiarygodne, przekonujące, nic tu nie dzieje się za szybko i nie bierze się znikąd. Ich wzajemne przywiązanie rozwija się naturalnie i rośnie z czasem. Nie ma tu miłości od pierwszego wejrzenia, która według mnie prawie zawsze jest sztuczna i nieprawdopodobna... Jess i Ed rozpoczynają swoją trudną i nieoczekiwaną podróż jako zupełnie obcy sobie ludzie, nawet nie pałający do siebie szczególną sympatią. Dopiero to, to przeżyją, ich do siebie zbliży.

Autorka ma też niesamowity talent do nadawania tworzonym przez siebie historiom wyjątkowości. To nie są tylko kolejne łzawe opowieści, banalne i przewidywalne, i puste jak wydmuszki...Jest tu coś więcej. Dużo więcej.

A ja znowu mam spuchnięte oczy od długiego płaczu... Ale właśnie takie książki uwielbiam, mimo, że potem serce mnie boli i nie mogę się pozbierać. To już chyba masochizm;)

Polecam wszystkim, którzy czasem chcą sobie popłakać.

Długo nie mogłam wgryźć się w tę opowieść - prawdę mówiąc szło mi jak po grudzie... Zero emocji, zero zaangażowania, miałam też chwilami chęć porzucenia tej książki. Teraz wiem, że byłby to straszny błąd - i stwierdzam z pełnym przekonaniem, że pokochałam w niej absolutnie wszystko.

Moyes to według mnie mistrzyni budowania relacji między bohaterami - są wiarygodne,...