Słowa, które ubierają lęki i nadają im kształtów. Nie, nie boję się depresji. Przeczytałam i stwierdziłam, że wypaczamy znaczenie stanów, z jakimi się musimy zmierzyc. Samotność? Każdy z nas jest samotny. Umieramy zawsze samotni, w obliczu Boga, chwytamy się tego, w co wierzymy.
Powieść z nadzieją? O nie, to nie "Rzeka podziemna". Trzeba uzbroić się w opracowanie od fachowej strony, żeby nie poczytać Autorowi śmiałych wizji za szaleństwo.
Książka stała się bazą mojej pracy. Nie żałuję. Wiem, przed czym chowam się za słowami. Wiem, co czeka mnie za rogiem codzienności.
"Rzeka podziemna"to, wbrew pierwotnemu wrażeniu, coś niezwykle czułego, pobudzajacego zmysły do najwyższej gotowości. To również nieogarnięta czułość w widzeniu, czułość percepcji i za razem czułość w nazywaniu. Czasem nieco ordynarnie, czasem przeraźliwie smutno. Jedno jest pewne - prawdziwie. Książka, do której nie wraca się z nudów. Tu szuka się metody, wskazówki lub punktu odniesienia.

Słowa, które ubierają lęki i nadają im kształtów. Nie, nie boję się depresji. Przeczytałam i stwierdziłam, że wypaczamy znaczenie stanów, z jakimi się musimy zmierzyc. Samotność? Każdy z nas jest samotny. Umieramy zawsze samotni, w obliczu Boga, chwytamy się tego, w co wierzymy.
Powieść z nadzieją? O nie, to nie "Rzeka podziemna". Trzeba uzbroić się w opracowanie od...