Okładka i blurb sugerują prozę konfrontatywno-fatalistyczną, napiętą i niezatrzymywalną, jest to tymczasem – choć mamy tu, owszem, burość niezależną od podaży światła i władztwo rozdrażnienia – raczej nieśmieszna komedia, której bohaterowie robią, co mogą, aby ich nie polubić. W sobotę on – bohaterowie nie mają imion – swoim zachowaniem kruszy resztki cierpliwości czytającego.

A jeśli nawet obszernymi fragmentami całkiem dobrze się to chłonie, to raz na jakiś czas autorka wciska endoskop w rosyjską duszę, a tę zdecydowanie wolę samodzielnie zauważyć między słowami niż żeby mi ją ktoś rozmieniał na pomocnicze pytania. Notabene dusza ona też już nie ta co za Wolanda, zapgrejdowana.

Narracja prowadzona jest w naprawdę udanej mowie pozornie zależnej, ale... No właśnie, komuś brakło wiary w to, że czytelnik poradzi sobie bez cudzysłowów. Powieść jest nimi tak suto okraszona, że dopiero od nich robi się naprawdę mętnie, i jeśli ktoś nie jest fanem „Edycji tekstów” Adama Wolańskiego (według której tak właśnie powinno się ich używać), będzie zgrzytał zębami, czytając.

Korekta pracowała w trybie „stąd do wpół do trzeciej”. Potem zaczynają się babole i niezręczności. Tylko z tymi nieszczęsnymi cudzysłowami się wykazała. Nie było za to komu poprawić choćby nazwiska autorki na okładce. Zgodnie z zasadami transkrypcji Чижова to Cziżowa, przez „i”. A Овсянникова to nie Owsiankowa.

Zastrzeżenia mam też do tłumaczenia i redakcji. Na przykład w dwu miejscach pojawiają się słowa, co do których nawet mało uważny czytelnik wychwyci, że to jedna i ta sama wypowiedź, tylko odtworzona dwukrotnie, ale choć w oryginale jest dwa razy tak samo („Бац – и в лепешку!”), w polskim wydaniu już nie. A było wcześniej w tekście i takie zdanie-przestroga: „Mając do czynienia z fantastyką, należy być czujnym, niezbyt dowierzać tekstowi: w każdej chwili autor może tłumaczowi zagrać na nosie”. Jak widać, nie tylko z fantastyką mając.

Okładka i blurb sugerują prozę konfrontatywno-fatalistyczną, napiętą i niezatrzymywalną, jest to tymczasem – choć mamy tu, owszem, burość niezależną od podaży światła i władztwo rozdrażnienia – raczej nieśmieszna komedia, której bohaterowie robią, co mogą, aby ich nie polubić. W sobotę on – bohaterowie nie mają imion – swoim zachowaniem kruszy resztki cierpliwości...