"...Rzeczywistość była jednak zupełnie inna.
Kiedy udało mi się bez większych problemów przewinąć Adelę, Jakub, który miał być przewinięty dwie godziny wcześniej, doszczętnie przesikał pieluchę.
Jak tylko przewinęłam i przebrałam Jakuba, Adela znów się rozpłakała.
Uspokoiło ją dopiero noszenie na rękach i kołysanie. Niezadowolony, pozostawiony samemu sobie Jakub stękał w wózku, a ja chodziłam z Adelą po ogrodzie. Brodziłam w wysokiej trawie i wmawiałam sobie, że gdy tylko znajdę chwilę czasu, skoszę choćby skrawek ogrodu, żeby się tak nie męczyć i żeby spacerowanie z dziećmi mnie także sprawiało przyjemność..." (str.157)

Miesiąc temu przyjechał do Książnicy Beskidzkiej "Literacki
Orient Ekspress " z Wyszechradzkiej Grupy i spotkałam autorkę książki, P. Monikę Kompanikovą.
Niezwykła autorka zaprosiła mnie w podróż dziecięcymi oczami pod Bratysławę, uderzenie prowincjonalności, blokowisk, szarości kontra chaos emocjonalny, patologia i trzy pokolenia kobiet, które pragną uczucia.
Deficyt emocji to Irena i Lucii, matka i córka, dwie wojowniczki, które walczą wciąż zaciekle z sobą, już dawno zapomniały o co tak naprawdę, ale wciąż walczą...spalają się i walczą.
Odwieczna walka zamknęła im drzwi do miłości, do wrażliwości, pochylenia się nad potrzebami, i zagubienia w relacji z dwunastoletnią Jarką, córką - wnuczką.
Klaustrofobiczna zasłona dysfunkcyjnego domu, imprezy, przygodni mężczyźni, pedofilia, alkohol, niespełnione ambicje matek, niedojrzałość obu kobiet, które nie akceptują własnych porażek życiowych ale i nadanych im ról " mamy " i " babci". Irena i Lucii zakazują małej dziewczynce, aby nazywała bliskie kobiety wg pokrewieństwa biologicznego i społecznego; " babcią " i " mamą ".
Jarka, mała dziewczynka, która swym przedwczesnym przyjściem na świat zmarnowała szesnastoletniej Lucii start życiowy.
Dziewczynka zaprasza nas do swojego świata, który stworzyła sobie na działce, to jej miejsce na świecie, to miejsce marzeń, arkadia , kraina mlekiem i miodem płynąca, miejsce , w którym marzenia się spełniają, łodzie pływają i tam zakłada swoją "nową - adoptowaną " rodzinę.
Niedojrzałość Lucii i Ireny i dysfunkcyjność rodziny uruchamia w małej dziewczynce, która nad wiek jest bardzo dojrzała w relacji do matki i babki, stworzenie sobie "własnej idealnej" rodziny, porywa dwójkę półtorarocznych bliźniaków.
Pragnienie zapomnienia o samotności, przytuleniu, rozmowie, wysłuchaniu, zwróceniu uwagi na siebie, ludzkiemu traktowaniu, wszystkiemu, czego brakuje w domu.
Pragnienie opiekowania się , pragnienie odpowiedzialności za drugą istotę, przytulenia, posiadania kogoś na własność otwiera pokłady drzemiących uczuć i potrzeb Jarki.
Oparcie w mężczyźnie, poznanie własnego ojca, poczucia bezpieczeństwa czy obsługi pralki może kojarzyć się z Peterem.
Świat Jarki jest niezwykle odpowiedzialny, nasycony potrzebami komórki społecznej, porusza temat odpowiedzialnego macierzyństwa bez względu na wiek, odpowiedzialność za drugiego człowieka powinna się uruchamiać automatycznie, biologicznie, schematy społeczne i stygmatyzacja "niepełnych rodzin", "samotnie wychowujących matek" czy "patologicznych zjawisk".
Prosty język nasycony wydźwiękiem emocjonalnym i dziecięcą wrażliwością pozostawia nas na długo z rozważaniami nad zmianą, którą jeśli sami nie wprowadzimy, nie podejmiemy walki, to pozostaniemy w tym samym miejscu...

"...Rzeczywistość była jednak zupełnie inna.
Kiedy udało mi się bez większych problemów przewinąć Adelę, Jakub, który miał być przewinięty dwie godziny wcześniej, doszczętnie przesikał pieluchę.
Jak tylko przewinęłam i przebrałam Jakuba, Adela znów się rozpłakała.
Uspokoiło ją dopiero noszenie na rękach i kołysanie. Niezadowolony, pozostawiony samemu sobie Jakub stękał...