Opowieść Bieńczyka toczy się lekko i wartko niczym koła tworkowskiej kolejki po szynach. Napisana dowcipnie i z polotem, miejscami rymowana, bardziej przypomina historyjkę dla dzieci niż smutną historię z czasów niemieckiej okupacji. Nie przeszkadza mi, że o bolesnych wydarzeniach wojennych autor opowiada bez patosu, może nawet bez powagi. Przeszkadza mi natomiast powierzchowność książki.
Kiedy minie pierwsze zaskoczenie językowymi zabawami Bieńczyka, przychodzi ochota na zajmującą fabułę. Uczynić ze szpitala psychiatrycznego oazę spokoju podczas wojennej zawieruchy to chwyt bardzo dobry, a podwarszawskie Tworki to miejsce niezwykłe, o specyficznym klimacie i uroku. Autor nie wykorzystał tego potencjału i jedynie prześliznął się po temacie, relacjonując kolejne wydarzenia w telegraficznym skrócie.
Co zapowiadało się nieźle, okazało się w rezultacie historią, jakich w literaturze polskiej wiele: okupacja, Niemcy, ukrywający się Żydzi, śmierć. Brzmi znajomo, może nawet zanadto. Niespodzianek, a tym bardziej zapowiadanego nieprawdopodobnego finału nie było (był zresztą znany od pierwszych stron). Forma ciekawa, większej głębi brak. Nie lubię kończyć lektury z pytaniem: po co to było?

Opowieść Bieńczyka toczy się lekko i wartko niczym koła tworkowskiej kolejki po szynach. Napisana dowcipnie i z polotem, miejscami rymowana, bardziej przypomina historyjkę dla dzieci niż smutną historię z czasów niemieckiej okupacji. Nie przeszkadza mi, że o bolesnych wydarzeniach wojennych autor opowiada bez patosu, może nawet bez powagi. Przeszkadza mi natomiast...